Yasmijn zat tegenover me aan de keukentafel; een mooi en lief meisje, maar wel een echte puber. Ze keek me met haar grote ogen uitdagend aan: “Nee, ik vind het niet leuk. Sterker nog, ik vind het waardeloos, meneer de makelaar!” Tja, ik gaf haar geen ongelijk, maar kon eigenlijk ook haar ouders niet afvallen.
“Weet je Yasmijn”, stak ik van wal, “soms heb je de dingen gewoon niet in de hand en dat is heel vervelend. Maar probeer er positief mee om te gaan en er van te leren. En laat het je vooral niet frustreren, hoe lastig dat misschien ook is. Je bent pas vijftien en ik weet dat je al veel hebt meegemaakt. Maar dat zal je ook vormen tot een sterke vrouw, daar heb ik het volste vertrouwen in.” Yasmijn rolde met haar ogen en keek toen geërgerd de andere kant op; ik behoorde duidelijk tot de categorie vervelende ouderen die er werkelijk niets van begreep.
Oef, het was ook wel een hele preek, dacht ik bij mezelf. Het was goed bedoeld maar wat mag je van een tiener verwachten? En was dat niet het hele probleem; werd er eigenlijk al niet te veel van haar verwacht?
Haar moeder kwam binnen. “Ik heb overlegd met m’n ex en we gaan het huis verkopen. Pak het maar op Bart en hopelijk is het dan zo snel mogelijk weg.” Yasmijn liep de kamer uit en na nog een kop koffie met haar moeder, vertrok ik met een mooie opdracht op zak. Maar met het bijbehorende goede gevoel? Nee, dat kon ik niet zeggen.
Yasmijn had een roerig leven achter de rug. Haar ouders waren jong getrouwd maar toen zij vijf was, gingen ze uit elkaar. Yasmijn verhuisde om de paar dagen van vader naar moeder. Haar vader trouwde na een tijdje opnieuw en kreeg twee zonen, halfbroertjes dus voor Yasmijn.
De moeder van Yasmijn kreeg op haar beurt ook een nieuwe relatie. Ze ging samenwonen en ook daar werd een broertje geboren. Om het nog ingewikkelder te maken, had de nieuwe partner van haar moeder ook al een dochter uit een eerder huwelijk; een “mozaïek-gezin” pur sang.
Yasmijn bleef het wisselschema volgen en was redelijk gelukkig in de twee huizen. Maar toen veranderde de situatie wederom want de relatie van haar moeder hield geen stand. Haar stiefvader ging met zijn dochter ergens anders wonen en zo bleef Yasmijn met haar moeder en stiefbroertje in het huis achter.
En daarom was dit huis zo belangrijk voor haar; het gaf haar een basis in de wankele en steeds veranderende woonsituatie van het gezin. Als het huis verkocht zou worden, zou ze zich nergens meer echt thuis voelen. Haar ouders deden hun best maar overal was ze de oudste van alle kinderen en ging er veel aandacht naar de kleintjes uit.
Haar vader moest zijn aandacht verdelen tussen zijn nieuwe vrouw, hun twee kinderen die er altijd waren en dan Yasmijn die een gedeelte van de week onderdeel uit maakte van het gezin. Ook bij haar moeder was het soms lastig; ze kon het prima met haar vinden maar ook zij had het druk. Ze moest hard werken om financieel een beetje rond te kunnen komen en de tweede scheiding ging haar niet in de koude kleren zitten.
En nu zette ik haar leven nog verder op de kop door dat kleine stukje zekerheid dat ze had ook nog te verkopen. Toch een ondankbare taak want wat kan een puber verwerken?
De verkoop van de woning verliep stroef. De beide exen probeerden allerlei zaken die niets met de verkoop te maken hadden toch in de onderhandelingen te betrekken. Uiteindelijk kwamen we de koper tegen; een leuke vent die Jan heette met een zoon van zestien. Ze hadden nogal wat meegemaakt want de moeder van het gezin was een paar jaar eerder bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Door verandering van werk was een verhuizing een mooie gelegenheid om een nieuwe start te maken en beide mannen wilden er het beste van maken.
De deal werd gesloten en drie maanden later was de overdracht van de woning een feit. Bij de inspectie, die altijd vooraf gaat aan de overdracht bij de notaris, waren Yasmijn met haar moeder en Jan met zijn zoon aanwezig. Het was een ontspannen inspectie en na een laatste rondgang door het huis gingen we naar de notaris.
Yasmijn en de zoon van Jan reden met mij mee en al gauw merkte ik dat het wel heel gezellig was tussen die twee. Op mijn voorzichtige vraag naar de reden hiervan reageerden ze lacherig maar eerlijk; ze hadden sinds twee weken verkering! Ik vond dit geweldig nieuws omdat de verkoop van het huis, Yasmijn nu toch iets heel positiefs bracht.
Een half jaar na de overdracht kwam ik de moeder van Yasmijn toevallig tegen en ik vroeg haar hoe het met haar en haar dochter ging. “Bart, het gaat geweldig met Yasmijn. De verkering is nog steeds aan en die twee hebben het echt heel leuk samen. En Yasmijn is gewoon gegroeid; het is een sterke meid geworden die goed in haar vel zit. Ik ben zo blij voor haar. “
“Dat is heel fijn om te horen! En met jou ook alles goed?” Ze lachte en keek me met pretoogjes aan.
“Zo moeder, zo dochter”, zei ze mysterieus en ze liet een stilte vallen. Ik moest even nadenken.
“Bedoel je dat jij en..”
“Ja Bart, absoluut! En drie keer is scheepsrecht; Jan is de man van mijn leven!”
