Ze kwamen gearmd en met vlotte tred aangelopen, een leuk sportief stel. Ik schatte de vrouw een jaar of veertig en haar man ongeveer tien jaar ouder. Ze waren geanimeerd in gesprek en hadden blijkbaar veel lol want ze lachten veel. Toen ze vlakbij waren stak de man zijn hand op en riep dat ze helaas te laat waren maar dat dat vast niet erg was. Zelfs bij die boodschap spatte de vrolijkheid eraf. “Nee, natuurlijk niet”, antwoordde ik en we stelden ons aan elkaar voor.
Kees was een fitte vent van inderdaad rond de vijftig. Hij was sportief gekleed en had wat langer haar wat hij met gel achterover had gekamd; echt een persoonlijkheid. Ina was een knappe slanke vrouw met lang donker haar en heel smaakvol gekleed. “Zullen we binnen beginnen?” vroeg ik. “Het blijft vandaag droog dus we lopen straks geen risico. Dat vonden ze prima en ik opende de voordeur. Het huis was enkele weken geleden in verkoop gekomen en het was echt een plaatje! Een mooi monumentaal herenhuis in het centrum van het dorp. Het was sfeervol, ruim en vol met originele elementen terwijl er toch ook een ruime tuin voor handen was. De woning deed me een beetje aan Villa Kakelbont van Pippi Langkous denken. Veel verfraaiingen aan de buitenkant in de vorm van uitbouwen, bijzondere stenen, een serre etc.
We liepen op ons gemak door de woning en ik vertelde hen natuurlijk iets over de geschiedenis en de voordelen die het wonen in zo’n fraai object had. Daarna liepen we door de prachtige tuin die met beukenhaagjes was verdeeld in verschillende stukken waardoor er verrassende doorkijkjes waren ontstaan. De zon liet zich zien en dat was mooi meegenomen want zonnig weer maakt een huis en tuin altijd vrolijker. Aan het einde van de rondleiding vroeg ik hen nog even in de woonkamer te komen zitten om nog een aantal zaken door te spreken. Dat deden ze graag. In de woonkamer kletsen we nog wat door over het huis en leerde ik ze wat beter kennen. Kees en Ina waren net bij elkaar en waren beiden eerder getrouwd geweest. Ina kwam uit Brabant en Kees uit Groningen. De keuze voor Drenthe kwam omdat Ina’s werkzaamheden waren verplaatst naar deze regio en voor Kees was een centrale plek in het Noorden van het land prima omdat hij ambulant werk deed.
Ze waren stapelverliefd en dat was duidelijk te merken aan de manier waarop ze naar elkaar keken en elkaar steeds even aanraakten. Mooi om te zien! Ze wilden nu een frisse start maken in een nieuw huis waar ook de vier wederzijdse kinderen uit hun vorige relaties plezierig konden wonen. De kinderen woonden, volgens ingenieuze schema’s, de helft van de tijd bij hen maar nooit allemaal tegelijk. Helaas natuurlijk een veel voorkomende situatie die veel souplesse vraagt van iedereen en wat nogal eens strubbelingen veroorzaakt maar ik kreeg sterk de indruk dat het bij hen soepel en vooral plezierig verliep.
De woning had zes slaapkamers dus ruimte genoeg en zelfs nog een kamer over, zou je denken. Maar deze extra kamer was nu net het struikelblok; Ina en Kees hadden er beiden hun zinnen opgezet als kamer voor zichzelf. Door alle drukte in huis, hun werk en hobby’s hadden ze behoefte aan een plekje voor zichzelf om te werken of juist te relaxen. Dit gaf een kleine spanning tussen de twee tortelduifjes en ze konden er ter plaatste niet uitkomen. Ik stelde voor dat ze daar maar eens rustig onder het genot van een glaasje wijn een avond aan moeten besteden. We namen afscheid en ik zou van ze horen.
En dat gebeurde gelukkig snel want binnen een week belde Kees op dat ze graag een tweede bezichtiging wilden. Diezelfde week vond deze nog plaats en ook die bezichtiging verliep weer plezierig en zeer positief. Dit keer waren de vier kinderen erbij. Soms wil een bezichtiging met kinderen weleens wat rommelig verlopen want kinderen zijn meestal snel uitgekeken en kunnen erg nieuwsgierig worden in het huis van een ander en dan overal aanzitten. Maar deze kinderen gedroegen zich keurig en liepen enthousiast rond.
Met een “Bart, je hoort met een paar dagen van ons” namen we afscheid. Ik kon niet anders dan denken dat dit wel een deal zou gaan worden. Ook de verkopers waren enthousiast om te horen dat hun huis weer een leuke invulling zou krijgen. Het was een echt familiehuis dus dat kwam volgens hen wel goed. En inderdaad werd de deal snel beklonken, de koopovereenkomst getekend en het wachten was op de overdrachtsdatum.
Aan het eind van de zomer vond de overdracht plaats. Iedereen was blij. De verkopers waren blij dat hun huis aan dit leuke gezin werd verkocht en de kopers waren bijna uitgelaten dat ze (eindelijk) konden verhuizen en een nieuwe start konden gaan maken. Ik vroeg er verder maar niet naar wie de kamer uiteindelijk gekregen had, om niet het risico te lopen de goede sfeer toch nog te bederven.
Een jaar later kwam ik bij toeval Kees en Ina weer tegen en vroeg natuurlijk hoe het met ze ging. Ze hadden het erg naar hun zin en het huis beviel meer dan goed. Ook de kinderen waren snel gewend waarbij door omstandigheden twee kinderen permanent bij hen woonden en de andere twee er de helft van de tijd waren. De hamvraag voor mij was natuurlijk toch hoe het met de werkkamer afgelopen was? Wie had “de strijd” uiteindelijk gewonnen?
Ik informeerde er voorzichtig naar omdat ik niet wist of dit nog een gevoelig onderwerp was. “Ach”, zei Ina, “dat probleem heeft zich op een natuurlijke wijze snel opgelost.” “Op een natuurlijke wijze?” vroeg ik. “Ja, soms lossen dingen zich vanzelf en op een veel betere manier op. Niet gepland maar toch gebeurt, we hebben een liefdesbaby gekregen waardoor we beiden geen werkkamer hebben. En dat bevalt prima!”
