Het is donker en stil. Hoe kan ik in deze absurde situatie verzeild zijn geraakt? Ik probeer of ik op de tast de deur kan vinden maar struikel over iets hards. Gelukkig weet ik nog net mijn evenwicht te bewaren en een krachtterm te onderdrukken. Langzaam loop ik verder en merk hoe lastig het is om op de tast m’n weg te vinden in een onbekende ruimte. Omdat ik lang ben, loop ik ook nog gebukt om het risico te vermijden dat ik mijn hoofd stoot. Opeens voel ik een muur en ik tast er met mijn hand langs op zoek naar een deur terwijl ik voetje voor voetje verder loop. Aha! Ik voel lijstwerk dus ik denk dat ik een uitweg heb gevonden. Er is alleen geen deurklink te vinden; waarschijnlijk een dichtgetimmerd luik of zoiets. Schuifelend ga ik verder tot ik na ongeveer twee meter een echte deur vind. Ik draai de klink opgelucht naar beneden en hoor een klik maar er gebeurt niets. Op slot! Flink op de deur te bonzen in de hoop dat iemand mij hoort, levert ook niets op. Wat nu? Mijn telefoon ligt in de auto dus er zit niets anders op dan maar op de grond te gaan zitten en te wachten. Na ongeveer een kwartier, wat wel een eeuwigheid lijkt, gaat plotseling de deur open. Een onduidelijke gestalte verschijnt in de deuropening.
“Vergeet je die afspraak straks niet?”, vroeg een medewerkster die ochtend aan me. “Nee, nee,” antwoordde ik, “nog even het dossier pakken en dan ben ik weg.” Ik startte de auto en ging op weg naar het pand waar ik de afspraak had. De afspraak was vorige week snel gemaakt, na een telefoontje van een een vrouw met het verzoek haar woning te verkopen
Toen ik de oprit opdraaide, zag ik een prachtige vrijstaande woning met grote schuur opdoemen. Het geheel lag net buiten het dorp op een mooie rustige locatie. Het terrein zag er verzorgd uit en ik volgde de lange oprijlaan van zo’n honderd meter tot aan het huis. Daar was een ruime parkeerplaats voor meerdere auto’s aanwezig en ik parkeerde de mijne naast een grote Amerikaan, waarvan ik vermoedde dat die van de eigenaar was.
Nadat ik aan de ouderwetse grote bel had getrokken, werd de deur al na enkele seconden opengedaan door een leuke vlotte vrouw. Ze stelde zich voor als Eva en we liepen naar de woonkeuken waar ik plaats mocht nemen aan de grote keukentafel. “Koffie?”, vroeg ze gastvrij en weldra stonden er drie koppen koffie te dampen op de keukentafel. “Mijn vriend Klaas komt zo”, zei Eva en nadat we wat over het weer hadden gekletst, kwam Klaas inderdaad binnen. Hij ging ook aan tafel zitten en stak meteen van wal. “Wij gaan ons huis verkopen en willen dat graag via jullie kantoor doen.”
Natuurlijk leek mij dat een prima idee en na het kopje koffie maakten we een ronde door de woning. Alles voldeed geheel aan de eisen van de huidige tijd en de inrichting was echt fraai. De keuken en badkamer waren vorig jaar gerenoveerd en er was een mooie grote woonkamer en dito keuken en maar liefst vijf slaapkamers. De schuur naast het huis bood vele mogelijkheden voor de hobbyist of paardenliefhebber. Een aantrekkelijk object dus!
We bespraken vervolgens de prijs, voorwaarden en de werkwijze en we zouden nog dezelfde dag starten met de verkoop. Eva zou het verder afhandelen want het huis stond tenslotte op haar naam. Ze zat midden in een scheiding en de relatie met Klaas was nog heel pril. De scheiding gaf veel spanningen want haar ex was erg jaloers aangelegd. Af en toe kwam hij onaangekondigd langs en hij gaf haar het gevoel dat hij haar controleerde en haar gangen naging. Hij wist dan ook van haar relatie met Klaas en Eva vertelde dat zijn reactie niet misselijk geweest was; woest had hij geroepen dat hij die Klaas wel eens eventjes zou opzoeken. Maar de storm was blijkbaar gaan liggen want ze had daarna niets meer van hem gehoord. Na dit verhaal was het tijd voor mij om aan het werk te gaan. Ik kon namelijk direct foto’s maken omdat Eva het hele huis keurig had opgeruimd en het daarbij ook nog prachtig weer was.
“Ik ga even de kinderen van school halen. Jij redt je wel he?”, vroeg ze waarop ik bevestigend antwoordde. Zo kon ik rustig een goede en uitgebreide beschrijving maken van de woning en daarna een mooie fotoreportage. Ik was in de kelder bezig toen ik een auto hoorde parkeren voor het huis. Eva is snel terug, dacht ik. Zeker iets vergeten. Ik hoorde de voordeur opengaan en hoorde voetstappen op de houten vloer. “Waar ben je?”, hoorde ik een man, waarschijnlijk Klaas, roepen of bijna schreeuwen. “Ja, ik ben hier in de kelder”, riep ik terug.
Zware voetstappen klonken op de houten keldertrap en het volgende moment ging met een zwaai de deur open. Een grote kerel met een woeste blik stond in de deuropening. Hij nam een dreigende houding toen hij een paar stevige krachttermen naar m’n hoofd slingerde. “Je zult haar nooit krijgen! Nooit, hoor je. Ze is van mij en ze blijft van mij!” Vervolgens sloeg hij de lamp aan het plafond met een klap kapot en trok de deur dicht. Ik hoorde sleutel in het slot omdraaien. Na het kwartier wachten gaat nu dus eindelijk de deur open. Vol spanning en een beetje verblind door het licht, staar ik naar de gestalte in de deuropening, die ik niet meteen herken. “Klaas?”, hoor ik de verbaasde stem van Eva vragen.“Nee, ik ben het, Bart”, zei ik.
“Bart?”, vroeg een nog meer verbaasde Eva. “Jeetje, gaat het goed met je?”“Ik ben heel blij je te zien”, zei ik. “Maar wat is hier in vredesnaam aan de hand?” “Ach Bart, ik kom net terug met de kinderen en trof mijn ex hier voor het huis. Hij was razend en zei dat hij Klaas heeft opgesloten in de kelder. Ik schrok me natuurlijk rot en ben direct naar de kelder gegaan om Klaas te bevrijden. Maar ik had nooit verwacht jou hier aan te treffen!”
We gaan naar boven en drinken een kop koffie voor de schrik. Klaas komt binnen en ik zie dat hij een lach niet kan onderdrukken: “Jouw dienstverlening gaat wel heel ver Bart. Super bedankt dat je m’n plaats hebt ingenomen net!”
