Op een sombere winterdag rijd ik naar een afspraak op een voor mij onbekend adres. Het is koud, erg koud. Het regent en er waait een harde oostenwind die de kou vanuit Rusland meevoert, zo wordt op het nieuws verteld. Het is net na oud en nieuw in een zo, voor het gevoel, vage periode. De feestdagen zitten erop, de winter moet eigenlijk nog echt beginnen en het voorjaar is nog ver weg.
Het is halftien in de ochtend en door de regen is het nog steeds schemerig. In een rustige straat parkeer ik mijn auto voor de deur van een statig herenhuis. Ik check het huisnummer en loop snel door de regen naar de voordeur die al openzwaait voor ik kan aanbellen.
De eigenaar kom ik weleens privé tegen maar ik wist niet dat hij hier woonde, een leuke verrassing! Zijn partner, die ik niet ken, komt van boven en we gaan aan de keukentafel zitten. De koffie en eigengemaakte cake smaken goed. Het zijn makkelijke praters met beiden een goede job en de reden van onze afspraak maken ze snel duidelijk.
Annelies heeft een fantastisch aanbod gekregen van haar werkgever, een grote multinational, om haar droombaan te gaan verwezenlijken in Washington DC. Ze vertelt het met stralende ogen, zo blij is ze. “Hier heb ik altijd op gehoopt en ik ben echt dolblij.”
Herman is net zo verheugd als Annelies want hij weet hoe belangrijk deze kans voor haar is. “Maar hoe moet het dan met jouw baan?” vraag ik hem. In het verleden heeft hij me eens verteld dat hij het geweldig naar zijn zin op zijn werk in Nederland. “Toeval bestaat niet Bart”, zegt Herman, “want toen Annelies het nieuws hoorde was mijn werkgever net bezig met een bedrijfsovername in Chicago. En toen ik Annelies’ plannen op kantoor vertelde, werd mij al snel duidelijk dat voor mij een overstap naar Amerika zeker een mogelijkheid was.
“Nou, dat klinkt geweldig”, antwoordde ik, “maar Chicago en Washington liggen wel een stukje uit elkaar. Hoe gaan jullie dat dan doen?”
“Logische vraag”, zei Annelies. “Het wordt in de eerste instantie een ‘weekendhuwelijk’, waarbij Herman en de kinderen in Chicago gaan wonen en ik in DC. Het is ook maar voor drie jaar en daarna zien we wel weer. De kans is namelijk groot dat we na die drie jaar weer terugkomen. En onze vraag aan jou is of we het huis nu beter kunnen verkopen of voor drie jaar verhuren? We wonen hier met zoveel plezier. We weten eigenlijk niet wat we moeten doen.”
Tja, dat zijn lastige vragen want niemand weet wat de toekomst brengt, ik ook niet. ”Hoe groot is de kans dat jullie terug zullen komen en dan ook nog naar deze regio? En wat gaan de kinderen doen? Want als ze tegen die tijd studeren, is het huis dan niet te groot voor jullie? En zo zijn er vele vragen om te beantwoorden voordat jullie daar een goed en weloverwogen beslissing over kunnen nemen.”
Al pratend en filosoferend werd het steeds duidelijker wat wijsheid was. Herman en Annelies konden nu zoveel zaken nog niet overzien en aan verhuur kleven soms risico’s. Daarom besloten ze hun huis te gaan verkopen.
En zo geschiedde.
De woning werd zeer snel verkocht en niets stond een verhuizing naar de andere kant van de oceaan meer in de weg. In het begin hadden we nog wat mailcontact maar dat verwaterde op den duur, zoals dat wel vaker voorkomt.
Drie jaar later kreeg ik een plots een mailtje van Herman. Hij wilde graag een afspraak maken om wat ‘zaken’ te bespreken. Natuurlijk kon dat en ik vroeg enthousiast hoe het hen tot nu toe vergaan was, maar Herman antwoordde ontwijkend. Hij was in Nederland en we maakten een afspraak bij ons op kantoor.
Die woensdagochtend stapte Herman ons kantoor binnen en we begroetten elkaar hartelijk. Ik schrok want Herman zag er slecht uit. Zo jeugdig, enthousiast, dynamisch en vrolijk als hij drie jaar gelden was, zo grauw en uitgeblust zag hij er nu uit met diepe wallen onder zijn ogen. En hij praatte monotoon zonder een sprankje vrolijkheid. Nu kan een reis en de bijbehorende jetlag gevolgen hebben voor je gemoed maar hier was duidelijk meer aan de hand. Ik besloot er niet om heen te draaien en vroeg hem hoe het echt met hem was. Toen barstte hij in tranen uit en dat was natuurlijk niet mijn bedoeling geweest. Ik gaf hem een kop koffie en een zakdoek en toen hij wat bekomen was, kwam het hele verhaal eruit. Een jaar na hun vertrek naar de VS was het huwelijk tussen hem en Annelies spaak gelopen. Het ‘weekendhuwelijk’ had geleid tot een relatie van Annelies met een Amerikaan met een echtscheiding tot gevolg. De kinderen waren zo boos op hun moeder dat zij bij Herman waren blijven wonen, ook omdat ze in Chicago ondertussen hun leven hadden opgebouwd en zelden in DC waren geweest.
In het begin kon Herman zich aardig redden in Chicago maar na een tijdje miste hij steeds meer zijn familie en vrienden in Nederland en voelde hij zich ontheemd. Hij had samen met de kinderen besloten om weer terug te gaan naar Nederland. Ze woonden nu alweer een paar maanden in een huurwoning in de Randstad maar dat beviel hun slecht. Ze wilden eigenlijk het liefst weer naar Drenthe of de kop van Overijssel; ‘back tot the roots’! Zoals Herman het noemde.
Ik begreep nu waarom hij er zo slecht uit zag; alle emoties, het nemen van zulke beslissingen, de opvang en begeleiding van de kinderen en het verhuizen gaan je niet in de koude kleren zitten.Hij was overigens wel blij dat ze de hun woning voor hun vertrek in Nederland hadden verkocht want anders had hij Annelies moeten uitkopen. En nu kon hij op een nieuwe plek in een ander huis zonder herinneringen weer opnieuw beginnen.
We dronken nog een paar bakken koffie en praatten wat over het verleden maar voornamelijk ook over de toekomst. Natuurlijk wilde ik graag weten wat Herman voor ogen had en keek ondertussen vast in ons bestand. Maar alle huizen die enigszins aan zijn eisen voldeden, werden door hem om verschillende redenen afgekeurd. We spraken af dat wij de markt voor hem in de gaten zouden houden en hem zouden bellen als we iets hadden gevonden.
Twee weken later kregen we een woning in onze portefeuille, die naar mijn idee perfect was voor Herman en zijn kinderen; een leuk vrijstaand huis, waar je zo in kon met garage in een rustig buurtje. Voor ik de woning op Funda ging zetten, belde ik Herman ‘s avonds op en beschreef ik de woning. Hij was direct positief en kwam al de volgende dag kijken.
De bezichtiging verliep zeer plezierig. Herman had zijn kinderen meegenomen en alle drie waren ze erg enthousiast. Herman besloot de woning diezelfde dag nog te kopen en zowel hij als de verkoper waren erg blij met de deal.
Na twee dagen kwam Herman op kantoor om de koopovereenkomst te ondertekenen. Voorafgaand aan de afspraak met Herman had ik een ondertekening van de verkoop van een andere woning. José de verkoopster, wiens man helaas op jonge leeftijd een jaar geleden was overleden, moest haar woning om financiële redenen van de hand doen. José was een dappere vrouw en had zich bij de omstandigheden neergelegd.
“Ik koop gewoon weer wat kleiners terug Bart. Op naar het volgende hoofdstuk in mijn leven”, zei ze na de ondertekening resoluut en vol goede moed. De afhandeling duurde iets langer dan gepland en Herman zat rustig even te wachten.
Nadat ook de ondertekening van de koopovereenkomst van Herman was afgerond, stond ik met hem bij onze balie na te praten. Hij vertelde dat hij toch nog even had getwijfeld over zijn nieuwe huis omdat hij later een andere woning in ons aanbod had gezien. “Dat is toevallig”, zei ik tegen Herman nadat hij vertelde om welk huis het ging. “De vrouw die hier net was, was de eigenaar van die woning. Het is nu dus verkocht. Dat had Herman inderdaad al van één van mijn collega’s begrepen. We rondden het gesprek af en Herman vertrok.
Vier maanden later, nog ver voor de overdacht van Herman’s nieuwe huis, kreeg ik weer een mailtje van hem: “Toeval bestaat niet! Bedankt Bart, ook namens José”, stond er alleen in…
Mooi he?
