Vlak na de zomervakantie belde de kleinzoon van oma Noord ons met het verzoek om de recreatiewoning van zijn oma te verkopen. Oma Noord woonde in Zuid-Holland en hij hier in de buurt en gezien haar hoge leeftijd regelde hij wat zaken voor haar. Eén van die dingen was dus het maken van een afspraak voor de verkoop van haar vakantiehuisje. De afspraak zelf was met haar persoonlijk en daarna zouden haar kleinzoon Erik en ik weer contact hebben. “O ja”, zei Erik, “ze is ontzettend aardig en lief maar af en toe ook erg bijzonder.” Op mijn vraag wat er dan zo bijzonder was, antwoordde hij dat ik dat vanzelf wel zou merken. “Ik ben benieuwd hoe je daar mee omgaat”, zei hij aan het eind van het gesprek. “Succes Bart!”
Een medewerkster van ons kantoor maakte de afspraak met oma Noord en een paar dagen later reed ik naar de recreatiewoning toe. Nadat ik had aangebeld, deed oma Noord de deur open; een vriendelijk kijkende oude vrouw, klein, beetje vooroverlopend en met een prachtige bos grijs haar in een vlecht. Geen bloemetjesjurk maar een spijkertuinbroek met een houthakkersoverhemd eronder en rode dikke wollen sokken. Ik kon een glimlach niet onderdrukken; een echte oma maar toch ook een beetje anders.
De glazen van het kleine brilletje op haar neus waren wazig van (vinger)vettigheid maar haar vriendelijke ogen straalden er dwars door heen.
“Neem plaats meneer de makelaar”, zei ze met een eveneens vriendelijke stem. “Als u last van de hond heeft, zegt u het maar.” Maar waar ik ook keek, er was nergens een hond te bekennen.
Oma Noord begon haar verhaal over haarzelf en de geschiedenis van de woning. Ze woonde in een grote stad in Zuid-Holland en zij en haar man hadden het huis in 1976 gekocht. Ze was nu 94 jaar en haar man was tien jaar geleden overleden. Het vakantiehuis in Drenthe was hun lust en hun leven geweest en voor haar was het dat eigenlijk nog. In die 41 jaar was hier natuurlijk veel gebeurd en had ze veel meegemaakt. Ze hadden de woning gekocht toen de kinderen allang de deur uit waren, maar zij kwamen hier regelmatig met hun eigen kinderen om te logeren. Vaak namen ze dan de caravan of tent mee zodat de hele familie compleet kon zijn. Ook tijdens de kerstdagen en vakanties was het hier altijd een gezellige boel geweest. Na de dood van haar man had ze de woning aangehouden en verbleef ze er soms maanden achter elkaar. Alleen het vervoer was een probleem omdat ze geen rijbewijs had.
De koffie werd lekker ouderwets door oma Noord bereid; koffiebonen werden met de hand gemalen, kokend water werd steeds een beetje opgegoten en als ik het goed zag werd het vroeger bekende schepje Buisman ook niet vergeten.
“Koekje erbij?” was de heerlijke vervolgzin waarop ik van mezelf jammer genoeg negatief moest antwoorden.
De woning was zwaar gedateerd, echt nog helemaal 1976. Niet geïsoleerd, een gaskachel, een geiser voor het warme water, veel schrootjes, oranje tegels, donkerbruine kozijnen en biezenmatten op de houten vloer. Voor de meesten onder ons nog wel bekend.
“Hoe komt u dan steeds hier als u geen rijbewijs heeft?” was mijn volgende vraag. “Ach, mijn oudste dochter brengt me dan met de auto”, antwoordde ze, “maar het wordt haar wat te veel want ze is tenslotte ook al 72 en woont in Alkmaar. Het is dus steeds een hele rit voor haar. Ze vertelde verder dat ze zeven kinderen, achttien kleinkinderen en meer dan dertig achterkleinkinderen had. Ze woonden allemaal in andere delen van het land of in het buitenland maar gelukkig was er één kleinzoon die in de buurt woonde.
Oma Noord had tijdens een familieberaad aangegeven afstand te willen doen van de woning en haar kinderen gepolst maar geen van hen of de kleinkinderen of achterkleinkinderen had er belang bij. Ze woonden te ver weg of hadden het te druk of hadden een andere reden en dus werd tot verkoop besloten.
“Zal ik u het huis laten zien?” vroeg oma en ze stond moeizaam op. “We nemen Viktor even mee als u het goed vindt.” Ik had nog geen hond gezien maar antwoordde dat ik dat prima vond. We liepen door de woning en bij de voordeur aangekomen stelde ze voor om ook direct de tuin te bekijken. “Ik moet dan wel even de riem pakken.” En toen ze een kleine hondenriem van de kapstok had gepakt, bukte oma Noord naar de grond en deed iets met de halsband van de riem. Met de lege hondenriem in haar hand liep ze naar buiten.
We liepen door de tuin die er mooi en verzorgd bij lag. “Ik heb iemand die dat voor me doet hoor want dat kan ik zelf echt niet meer. Past u wel op want soms doet Viktor per ongeluk iets in de tuin”, waarschuwde ze me in één adem door.
We liepen verder door de grote tuin. “Ach doet u mij een plezier en gooit u even een stok voor Viktor. Dat vindt hij zo leuk”, vroeg ze even later.
Haar praten over Viktor werd steeds bijzonderder voor me. Het was duidelijk dat oma Noord echt dacht dat ze met een hond liep. En wat moet je dan doen? Natuurlijk maar één ding en dat is gewoon meedoen. En dus gooide Bart een stok die in de tuin lag een paar meter weg zodat onze Viktor hem kon ophalen. We liepen met z’n tweeën naar de stok. “U mag hem wel wat verder gooien hoor want Viktor is zo snel.” Ik raapte de stok op en gooide hem vervolgens bijna bij de buren in de tuin. “Ga maar Viktor!” riep oma enthousiast en ze beschreef mij gedetailleerd hoe Viktor het op een rennen zette en de stok ophaalde. Na dit “uitje” gingen we weer naar binnen en kreeg ik nog een tweede kopje koffie ingeschonken. “U neemt maar met Erik contact op en dan hoor ik het wel”, zei ze een kwartiertje later. Ik beloofde dat te doen en bedankte haar voor de koffie en ging weer naar kantoor.
Natuurlijk werd het verhaal van Viktor gedeeld met de anderen op kantoor en belde ik Erik. Hij begon te lachen toen hij mijn naam hoorde. “En hoe was het?” Ik vertelde hem natuurlijk mijn bijzondere ervaring. “Grappig he?” reageerde hij, “ze is zo pienter en nog zo scherp maar Viktor bestaat voor haar gewoon en dat is al jaren zo. Het bijzondere is dat Viktor alleen in Drenthe bij haar is. Als ze thuis is, is er geen sprake meer van een hond. Heel bijzonder toch?”
We bespraken de verkoopmogelijkheden en werkwijze en startten spoedig daarna met de verkoop.
Na een periode zonder belangstelling kwamen we in contact met een jong stel uit het zuiden van het land. Zij waren op zoek naar een eenvoudig tweede huis en waren echte natuurliefhebbers. We planden een bezichtiging en het koppel was direct zeer enthousiast. Ze gaven duidelijk te kennen dat de ‘back-to-basic bouw’ en inrichting hen juist aansprak en dat ze wars waren van luxe en comfort. “Dat hebben we thuis al en we zoeken hier juist iets anders dan thuis; dus rust, ruimte en eenvoud.”
Spoedig werd de deal beklonken en kwamen oma Noord en de kopers met elkaar in contact. Ze maakten onderling afspraken en ik begreep later dat er een leuke band tussen het jonge stel en oma Noord was ontstaan. De overdracht vond kort daarna plaats en het echtpaar uit Brabant werd de troste eigenaar van de recreatiewoning terwijl oma Noord emotioneel op een goede manier afscheid had genomen.
Slechts drie weken later bereikte ons het droeve bericht dat oma Noord in haar slaap was overleden. Het was haar wens om in onze regio begraven te worden en dus was ook de uitvaartdienst hier in de buurt. Natuurlijk waren wij op de begrafenis aanwezig. De kist stond centraal opgesteld met veel bloemen er omheen en met een mooie foto van haar erop. We zaten te wachten tot de uitvaart zou beginnen toen ook de kopers binnen kwamen. Ze liepen naar de kist en plaatsen een prachtige foto van hun net gekochte tweede huis naast de foto van oma. Onder de foto stond een tekst die ik gezien de afstand niet kon lezen. Aan het einde van de dienst liep ik naar voren en toen zag ik het.
“EEN LIEVE POOT VAN JOUW VIKTOR”
