De klap is hard. Het gsm-the waarmee ik zojuist zat te bellen valt uit mijn handen.“Hallo, hallo, Bart ben je daar nog”. Hoor ik vaag uit het telefoontje komen. Ik pak het telefoontje op en zeg tegen de collega dat ik hem later wel even terugbel omdat er even iets ernstig verkeerd is gegaan. “Niets ernstig?” vraagt hij nog. “Nee hoor, het valt mee, je hoort van me”. Ik gooi het telefoontje op de passagiersstoel kijk nog een keer in mijn achteruitkijkspiegel waar ik de bestuurder van de auto achter mij met zijn handen omhoog in de auto zie zitten en stap uit de auto.
“Stom zeg” is het enige wat deze toch sympathiek aandoende man alleen maar kan uitbrengen. Ik vraag hem of hij iets mankeert, hij schud zijn hoofd. Verbaasd ontwaar ik een glimlach om zijn mond. Met “Wat leuk dat u naar deze prachtige woning komt kijken” tracht ik de stilte te doorbreken. “Stom zeg, maar wat een mazzel”, mompelt de man voor de tweede keer. “Ach, kerel het is maar blik” breng ik nog uit.
We staan op de oprit van een prachtig vrijstaand huis waar ik wat te vroeg ben voor de afspraak en de tijd vulde met een nuttig telefoontje, totdat de kijker om onverklaarbare reden gas gaf in plaats van te remmen en vol achter op mijn auto is gereden. Materiële schade en niet zodanig dat beide niet verder kunnen, dus viel het allemaal erg mee. “We vullen de schadepapieren even in en gaan gewoon beginnen met onze afspraak” stel ik voor. De kijker komt weer terug in de realiteit, gaat akkoord met mijn voorstel en pakt zijn schadeformulier.
Hij vindt de woning wel leuk maar is tijdens de bezichtiging toch erg afwezig. “Waarschijnlijk met zijn gedachten bij het voorval” denk ik nog. “Heeft u het druk?” vraag ik aan hem. “Nee, het valt mee”. “Zullen we naar kantoor gaan om even een kopje koffie te drinken en wat van de schrik te bekomen”, stel ik voor. Dat lijkt hem een goed idee.
Al bladerend door een interieurtijdschrift drink hij zijn koffie en ik informeer naar zijn ideale woning. De woning die we bekeken hebben was het toch niet voor hem. Er moest te veel aan gebeuren om het in zijn stijl te krijgen.
Gelukkig hebben we een woning die grotendeels aan zijn eisen voldoet maar iets boven de door hem genoemde prijs ligt. Maar hoe langer we over de woning spreken hoe enthousiaster hij wordt. “Kunnen we daar vandaag nog even kijken” vraag hij. Helaas moet ik naar de volgende afspraak, maar vanmiddag hebben we –met wat schijven- nog wel wat ruimte in de agenda.
Het huis voldoet volledig aan zijn verwachtingen en na een plezierige onderhandeling zijn koper en verkoper eruit en wordt de woning relatief snel door hem gekocht.
Enige tijd later kom ik hem in de stad tegen. “Bevalt het huis goed?” vraag ik. “Ik heb het uitstekend naar mijn zin, maar ben alleen veel te weinig thuis. Net voordat ik het huis kocht heb ik een leuke promotie gemaakt in het bedrijf en daadoor ben ik veel weg. Ik durfde het eigenlijk niet aan je te vertellen maar toen ik achter op je auto reed hoorde ik net het goede nieuws over de promotie via mijn telefoon en van blijdschap gaf ik dus blijkbar een stoot gas in plaats van te remmen. Sorry nog daarvoor hoor, maar de salarisverhoging maakte het mogelijk het wat duurder huis te kopen. Succes, we spreken elkaar nog wel!!”
juli 2007
jaargang 11 nr. 5
