Er hangt een Harry Potter sfeer in en om de woning. Buiten waait het erg hard, er liggen veel bladeren in de tuin en ondanks dat het pas in de middag is, begint het al wat te schemeren. In het lege huis zijn er verrassend veel geluiden te horen. Ergens kraakt het dak, tikt er iets tegen een raam en komt er een soort vegend geluid uit het achterste gedeelte van de woning. De opdracht was simpel. Enkele dagen daarvoor kregen wij van een notaris uit Canada een mailtje over een persoon, laten we hem Willy noemen, die al 15 jaar werd vermist, als overleden was verklaard ook een nog een woning in Nederland bleek te hebben. De vraag was of wij in verband met de nalatenschap de woning wilden taxeren en zodra de boedel was verdeeld tot verkoop van de woning wilden overgaan.
Het huis stond letterlijk midden in het bos aan een zandpad waar ik de naam nog nooit van had gehoord. De plek van de sleutel was goed omschreven en ook makkelijk gevonden. Toen de zware voordeur open zwaaide rook ik een bedompte en zware lucht, kennelijk was het lang geleden dat hier iemand was geweest. Naast de vele geluiden was het verder stil, doodstil.
Ik liep door de woning, het huis was leeg, er stonden nauwelijks meubelen, het behang was van de muren en verder was alles bruin, bruin geschilderd, van donkerbruin hout gemaakt of door het waarschijnlijk vele roken bruin geworden. Op de begane grond waren enkele vertrekken maar geen keuken. De trap kraakte vervaarlijk even twijfelde ik of ik wel verder zou doorlopen maar iets zei me dat het wel vertrouwd was. De verdieping bestond uit 2 zeer royale slaapkamers, maar gek genoeg was er geen badkamer te vinden. Vreemd geen keuken, geen badkamer nergens een meterkast te vinden en ook geen waterleidingen te ontdekken. Blijkbaar geen nutsvoorzieningen.
Nadat ik de woning had bekeken trok het vegende geluid mijn aandacht. Het kwam achter een kast vandaan in een soort werkkamer met grote ramen. Toen ik de kast probeerde te verschuiven was er geen beweging in te krijgen. Vreemd. Dan maar even de kast open maken dacht ik nog. Maar net op dat moment knalde met een harde klap de deur van de kast open. Het slot viel op de grond en de splinters vlogen in het rond. Een vieze oude man stond mij net zo verbaasd aan te kijken als ik hem, wie van ons tweeën het hardst gilde weet ik niet maar ik schrok me werkelijk een ongeluk. Bruine tanden, ongewassen lang haar, en krom. Na de schreeuw kwam er een vervaarlijk gegrom uit zijn keel.
Ondanks een flinke dosis ervaring in het vak sta je soms voor geheel nieuwe situaties. Om mijn eigen gedachten en mogelijk die van hem onder controle te krijgen, begon ik maar te praten, maar verder als vragen wat zijn naam was en wat hij hier deed kwam ik niet. Hij keek me alleen maar strak aan met zeer priemende ogen. Ik stelde nog maar wat vragen om zo wat tijd te krijgen om na te denken, maar de man reageerde niet.
Na enkele minuten op deze wijze te hebben volbracht kwam er eindelijk reactie. Een verrassend vriendelijke stem vroeg wie ik was en wat ik kwam doen. Ik legde de man uit wat mijn opdracht was en hij begon te lachen. Een tandarts zou een goede klant aan hem hebben dacht ik nog. Hij vertelde dat hij Willy was en al 15 jaar in de woning verbleef nadat hij zijn bedrijf in Canada had verkocht en helemaal klaar was met het materialistische wereldje. Het roer om, u kent het wel. In het half uur dat volgde vertelde hij in het kort wat hij allemaal had gedaan en hoe hij zich in leven hield. Een verrassend en opmerkelijk verhaal. Toen hij mijn auto hoorde had hij zich zoals gebruikelijk in de kast verstopt maar was geschrokken dat er dit keer iemand echt binnen kwam.
Uiteindelijk is alles goed gekomen met Willy, hij is weer onder de mensen en naar Canada geweest om de zaken te regelen. Nog elk jaar stuurt hij twee kaartjes één uit Canada en één uit de plaats waar de woning staat met de vriendelijke groeten aan de hardst gillende makelaar die hij ooit heeft ontmoet.
oktober 2009
jaargang 13 nr. 6
