Het kleine Franssprekende meisje met bruin haar en koddige vlechtjes kon haar geluk niet op. Het sneeuwde inderdaad mooie grote vlokken zoals je ze altijd ziet in Hollywood films. We stonden in een groot bosgebied in onze regio en ik deed een bezichtiging bij een leuke verbouwde boerderij met een alleenstaande vrouw en haar leuke dochtertje. Ze woonde nu even onder Parijs en kwam vanwege het werk weer terug naar Nederland. Haar droom was om nog eens rustig in het bos te wonen niet te ver van de bewoonde wereld maar wel op zichzelf.
Het was een donkere woensdagmiddag in februari zo rond 16.00 uur en het sneeuwde. Verder was het windstil en hoorde je helemaal niets, althans tot 16.01 uur. Toen barste een oorverdovend lawaai los, alsof een grote bulldozer de boerderij zou gaan platschuiven. We schrokken en het meisje dat eerst zo vrolijk was kroop achter haar moeder, die overigens geen krimp gaf.
Ik kon eerst mijn oren en later mijn ogen niet geloven toen er een (oude) oorlogstank van achter de boerderij door het hek naar voren kwam gereden. “Dit kan toch niet waar zijn” dacht ik bij mezelf ”welke idioot doet dit en waar komt dat ding opeens vandaan terwijl het daarvoor zo stil was?” De tank stopte, het lawaai van de motor verstomde en een klep bovenop de tank ging open. Een rond gezicht met pretoogjes en een baard kwam te voorschijn en begon in plat Amsterdams te praten. “Hoi Bart, hoe vind je hem?” vroeg de man en ik herkende hem als de eigenaar van de boerderij. ”Ja, eh goed maar wat ben je in vredesnaam aan het doen? Ik ben met een bezichtiging van de boerderij bezig en dan kom jij opeens met dat ding door de tuin en het hek heen, wat moet deze mevrouw wel niet denken?” Het gezicht van de eigenaar kleurde rood. ”Sh… helemaal vergeten, maar eh dit is mij nieuwe speelgoed, een tank uit het voormalige Oostblok, vind je hem niet gaaf! Wacht ik kom even naar beneden”.
Hij kroop uit het gevaarte en kwam naar ons toe. Hij gaf de vrouw en hand en bood zijn excuses aan, het meisje gaf hij een aai over haar bol zodat ze weer begon te lachen. “Zeg Kees, ik ben bezig om jouw boerderij te verkopen en vertelde net hoe rustig het hier was.” “Ach maak je niet druk” en hij wende zich tot de vrouw. “Zeg moppie ik kan je verzekeren dat je hier heerlijk rustig kunt wonen, dat hek maak ik wel weer even en als je van de natuur en stilte houdt ben je hier op de juiste plaats. Komen jullie binnen maar even een kopje koffie drinken en voor de kleine meid heb ik wel wat lekkers”.
We gingen naar binnen en de kijkster begon helemaal te stralen bij het zien van de mooie en sfeervolle inrichting. “Maar dit is net wat ik zoek helemaal mijn stijl”. De koffie smaakte goed en we hadden een gezellig gesprek totdat de vrouw zei dat het weer eens tijd werd om verder te gaan. “Ik laat u binnen een week weten wat ik ga doen”, waren haar afscheidswoorden.
Het mailtje kwam al na 3 dagen en de boodschap was helder. Naast een uitstekend bod en een voor de verkoper gunstige aanvaardingsdatum was wel een voorwaarde dat de tank bij de prijs inzat. De mail was ondertekend met natuurlijk haar naam, maar ook haar functie; Hoofd Destructie Defensiematerieel.
december 2009
jaargang 13 nr. 8
