Het is echt een paradijs meneer Fehse” zei de vrouw met een grote glimlach. De vrouw van ongeveer 70 jaar was gekleed in een opvallende bloemetjesjurk en liep met haar hondje (een klein wit/bruin hondje) op een mooie zonnige dag met mij rond. Het was ook een paradijsje. Een mooi royaal landhuis (recentelijk gerenoveerd) omgeven door een prachtige Engelse landschapstuin met veel heggen en statige bomen. Eigenlijk leek het een beetje op een paleisje in een rustieke omgeving. Je zag de prins en prinses min of meer rondlopen.
Toen ik een uurtje daarvoor arriveerde keek ik enigszins vreemd op. Een bezichtiging met een persoon alleen bij dit grote landhuis met 9 slaapkamers en 3 badkamers op een aanzienlijk stuk grond. Je zou eerder een gezin met veel kinderen verwachten of iemand die iets bedrijfsmatigs wil uitvoeren, maar een vrouw alleen? Het is een niet alledaagse combinatie.
Maar goed, ik had een leuke bezichtiging met deze sympathieke en vrolijke mevrouw die ook echt onder de indruk was van het prachtige huis en probeerde ondertussen toch wat te weten te komen. Was het voor haar alleen, kwam haar partner misschien later etc. Maar de lieftallige mevrouw ging eigenlijk nergens op in. Haar glimlach werd nog groter toen we bij het zwembad aankwamen. Een mooi buitenbad met een kleine ligweide en mooi terras. “Tja, het plaatje is compleet” verzuchtte ze en zo was het eigenlijk ook. Wat wil een mens nog meer?
“Ik heb voldoende gezien en in combinatie met de verkoopbrochure kom ik er wel uit. Mijn financieel adviseur neemt contact met u op.” Nog enigszins beduusd zag ik haar met het kleine hondje in de auto stappen en wegrijden. “en?” Vroeg de verkoper toen ik hem belde, “kunnen ze wat met de ruimte en de hoeveelheid grond. Of zijn het paardenmensen?” Nee tot zijn verbazing vertelde ik de verkoper over de vrouw alleen met haar hondje, hoe de bezichtiging was verlopen en de slotzin van de bezoekster. “Ik ben benieuwd” zei de verkoper, “ik ook” dacht ik terwijl ik de verbinding verbrak.
De financieel adviseur belde na drie dagen op een ochtend met het verzoek of ik die week tijd had om langs te komen. Het was ergens midden in het land en de koopster stelde het op prijs een driegesprek te hebben om tot een afronding te komen. Benieuwd naar de afloop van het gesprek en waar ik terecht kwam werd de afspraak gemaakt.
Aan het hekwerk bij de korte oprijlaan hing het bordje “Huize DMKH”. Verderop stond een oud groot huis. In de relatief kleine tuin was het druk. Her en der zitjes met wat oudere dames en iemand die wat drankjes rond bracht. “Een gezellige boel” dacht ik. Het gesprek met de sympathieke dame verliep soepel. Ze wilde het huis graag kopen en we waren het eigenlijk snel eens.
Mijn nieuwsgierigheid begon op te spelen. “Mag ik zo vrij zijn te vragen wat u nu precies met de woning gaat doen”. “Beste Bart (ja ja we waren een paar stappen verder), ik begrijp je interesse. Het zit als volgt. Zoals je hebt gezien wonen hier een aantal oudere alleenstaande dames die samen de stichting DMKH vormen. Wij hebben ervoor gekozen om in plaats van een bejaardentehuis op deze manier samen te wonen. Dit huis is oud en aan het vervallen maar heeft bovendien een te kleine tuin. Zeker omdat alle dames ook een hondje hebben. Het nieuwe huis is veel ruimer met veel meer grond en veel moderner met weinig onderhoud, dus een echte vooruitgang. Wij gaan daar met 9 dames en evenzoveel hondjes met veel plezier wonen!”
“Geweldig! Dat is een prachtig resultaat” zei de verkoper tijdens het telefoongesprek op de terugweg, “maar wat betekent nu eigenlijk DMKH, heb je dat nog gevraagd”. Jazeker had ik dat gevraagd; Dames Met Kleine Hondjes.
juli 2010
jaargang 14 nr. 4
