Het is een mooi object ideaal voor een dierenliefhebber” zei ik tegen de eigenaar van de verbouwde woonboerderij. We waren zojuist door en om het pand heen gelopen en ik had er een goede indruk van gekregen. “In ons bestand hebben we mogelijk een aantal geschikte kandidaten, laten we maar eens kijken wat de markt ermee gaat doen!”
Ons kantoor bracht deze sfeervolle boerderij met een paar hectare land op de markt en we begonnen de relaties uit ons bestand ervoor te benaderen. Nadat twee gegadigden waren afgehaakt trof ik aan het begin van de zomer een man en vrouw van middelbare leeftijd die wel gecharmeerd waren van het object. De plek, de boerderij en de hoeveelheid grond sprak de mensen geweldig aan. Na twee bezichtigingen en een onderhandelingsronde waren koper en verkoper het eens geworden. Tenminste… er werd nog wel een bijzondere voorwaarde door de koper gesteld. Mevrouw had namelijk een oud paard van 30 jaar en zij wilde zeker weten dat het dier met de verhuizing instemde. De vraag was of zij haar paard een uurtje in de wei mocht laten lopen waardoor zij kon zien of het dier het naar zijn zin had. Hij was oud en zij wilde hem een mooie oude dag bezorgen. De verkoper vond het een merkwaardig verzoek maar het koste geen moeite en ging dus akkoord.
Een week later op een mooie zomerdag arriveerden de man en vrouw aan het begin van de middag met de paardentrailer bij de boerderij. Het paard met de naam Kobus werd uitgeladen (het was inderdaad een oud maar ook lief paard) en in de wei gezet. Na wat onwennig rond te hebben gelopen begon het dier te grazen. Het zag er allemaal goed uit en wij gingen een kopje koffie drinken. Vanaf de veranda hadden we een goed zicht op het paard en de eigenaresse werd steeds enthousiaster, ze vertelde honderduit over Kobus en ze zag ook dat hij het naar zijn zin had.
Na de koffie gingen we terug naar het weiland. Kobus had het blijkbaar zo goed naar zijn zin dat hij was wezen rollen en nu lekker rustig in het gras lag. “Ik ga Kobus weer in de trailer zetten” zei de koopster. “Ik heb genoeg gezien de deal is rond.” En we liepen naar Kobus toe. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag; er was iets mis met Kobus, sterker nog het was goed mis met hem, zonder een kenner te zijn was er maar een conclusie te trekken, Kobus was dood, hartstikke dood… De vrouw stortte zich op haar viervoeter en was nauwelijks te troosten. De koper probeerde zijn vrouw te troosten en sprak haar liefdevol toe. Na enige tijd was de vrouw tot bedaren gekomen en namen we haar mee naar de boerderij.
De autopsie wees uit dat Kobus een natuurlijke dood was gestorven, gewoon ouderdom, op een bijzonder moment dat wel, maar gewoon ouderdom. De eigenaresse van Kobus had er goed over nagedacht en wilde de koop van de boerderij uiteindelijk wel doorzetten. Ze had gezien dat hij het naar zijn zin had gehad en dat was voor haar van doorslaggevende betekenis.
Een paar maanden na de overdracht moest ik nog wat afgeven bij de nieuwe eigenaren en vol trots liet de eigenaresse zien wat ze ervan gemaakt hadden. Het zag er netjes en verzorgd uit en er stonden twee mooie jonge paarden in de wei. “Dat is wel wat anders dan onze Kobus” zei ik tegen haar. “Dat klopt, maar nu duurt het heel lang voordat ik weer verdrietig hoef te zijn” was het terechte antwoord. Toen ik naar de uitgang van het perceel reed passeerde ik Kobus, hij lag mooi begraven aan het begin van de oprijlaan met een stijlvol herdenkingsteken.
november 2010
jaargang 14 nr. 7
