Mevrouw en meneer W. woonden in Sassenheim en waren al jaren aan het kijken naar een woning in Drenthe. Eerst voorzichtig kijkend en oriënterend tot ze zeker wisten dat het Drenthe ging worden. De familie stribbelde namelijk wel tegen, want vanuit Zuid-Holland helemaal naar Drenthe dat is toch wel erg ver. “Het lijkt of we gaan emigreren”, zei mevrouw W. op een gegeven moment. Als je het zo hoort is Australië dichter bij. Maar nadat er ook bij de familie een berusting over het voornemen tot een verhuizing naar het verre Drenthe was ontstaan, gingen de heer en mevrouw W. de zaken voortvarend aanpakken.
Ons kantoor werd ingeschakeld om hen te begeleiden en vele woningen werden bezocht. Woningen uit ons eigen aanbod en een enkele woning die bij andere makelaars te koop stonden. Maar steeds mankeerde er wel iets aan. Dat varieerde van een niet leuke omgeving tot een wel uitvoerige verbouwing die zou moeten plaatsvinden. Soms was mevrouw wel enthousiast maar meneer weer niet en andersom. De tijd verstreek (ze hadden ook geen haast) en ze werden een beetje ‘kijk moe’.
Een paar keer had ik hun geattendeerd op een leuke woning aan de rand van een dorp, die in mijn optiek geheel aan hun wensen voldeed en die wij recentelijk in verkoop hadden gekregen.
Deze leuke vrijstaande woning was rustig gelegen, had een grote tuin die grensde aan een weiland waardoor je een vrij uitzicht had en het was een keurig en goed onderhouden woning waar je zo in kon. Slaap- en badkamer op de begane grond en aan de voorkant werd de woning door een klein bosje afgeschermd van de weg zodat je veel privacy had. Kortom, het was wat de beschrijving betreft, precies wat ze zochten. Ze waren er op mijn verzoek wel twee keer langs gereden, maar ik kreeg ze niet over de spreekwoordelijke drempel.
Het zoeken ging verder, maar ik bemerkte een soort moedeloosheid bij het echtpaar. “Ondanks het feit dat er zoveel woningen te koop staan lijkt ons huis er maar niet bij te zitten”, zei mevrouw W. Enkele weken later belde ze me op en zei dat ze de zoekactie stop wilden zetten om even op adem te komen en in het voorjaar weer met frisse moed verder zouden gaan.
Rond maart belde meneer W weer met ons kantoor en vertelde dat ze de hele verhuizing opnieuw hadden overwogen, maar toch doorgingen en ze waren nu vastbesloten tot een koop te komen. Twee weken later sprak ik ze bij een bezichtiging bij een woning die het toch weer niet voor ze was. Ik attendeerde ze nogmaals op de woning die ik zo goed bij ze vond passen, maar daar waren ze het wel over eens; dat werd hem niet. Een echte reden konden ze echter niet geven, het was een gevoelskwestie.
In april kwamen ze op kantoor vertellen dat ze bij een prijsvraag een tocht met een luchtballon in onze omgeving hadden gewonnen en dat ze de volgende dag deze tocht gingen maken mits het weer ook rustig en goed was. Die woensdag was het prima “vaar” weer en ze gingen aan het begin van de middag rustig de lucht in. Na een mooie tocht landde de luchtballon niet al te zacht in een weiland en mevrouw raakte licht aan haar enkel geblesseerd, waardoor ze wat moeilijk kon lopen. Gelukkig waren ze dicht in de buurt van een dorpje en grensde het weiland aan de tuin van een huis waar ze werden opgevangen en verzorgd.
Na een koeling van de enkel en een kopje koffie raakten ze in gesprek met de eigenaresse van het huis. Ze vonden het wel een mooie woning en zagen tot hun verbazing een ‘Te Koop-bord’ in de voortuin staan. “Is dit huis echt te koop?”, vroegen ze aan de bewoonster. “Ja hoor, het staat al even te koop en we begrijpen niet dat er geen geschikte koper komt opdagen. Het is zo’n leuk huis en op zo een geweldige plek, dit krijgen we nooit weer, maar het werk van mijn man maakt dat we naar het zuiden van het land moeten verhuizen”. “Oh en bij welke makelaar staat het huis dan te koop”, vroegen ze. “Bij Fehse in Havelte”.
“Nou breekt mijn klomp”, zei meneer W., “we zijn al tijden op zoek en dit is nu precies het huis dat we zoeken. Ik zal Bart eens bellen of hij kan langskomen dan kunnen we proberen of we een deal kunnen maken”.
Ik pakte de telefoon en kreeg meneer W. aan de lijn. Het vertelde het hele verhaal en ook dat ze erg enthousiast waren over de woning en of ik niet gelijk langs kon komen. “Natuurlijk na mijn volgende afspraak zou ik er met een uurtje kunnen zijn, geef mij maar even het adres dan kom ik eraan”.
Hij gaf het adres en ik kon een lach niet onderdrukken. “Waarom lach je nu zo?”, vroeg meneer W., “ben je ook zo blij dat we iets geschikts gevonden hebben?” “Dat ben ik zeker maar weten jullie nog dat huis waar jullie steeds niet wilden gaan kijken, terwijl ik dacht dat het misschien wel iets voor jullie zou zijn?” Het werd even stil aan de andere kant van de lijn.
augustus 2011
jaargang 15 nr 5
