Het was een mooi huis in een dorp en met een grote ouderwetse stevige voordeur waar ik voor stond en ik belde aan. Na enkele ogenblikken werd de voordeur open gedaan en stond er een vriendelijk ogende man in de deuropening. “U bent natuurlijk meneer Fehse”, begon hij en nodigde me uit om binnen te komen. Enkele dagen daarvoor had hij ons kantoor gebeld en een afspraak gemaakt om de mogelijkheden voor de verkoop van zijn woning te bespreken.
We gingen in de ruime woonkeuken zitten en het kopje koffie stond snel op tafel. Hij wilde de woning gaan verkopen vanwege een verandering is zijn werk en moest daarvoor naar een ander deel van het land verhuizen. De verkoop van zijn woning stond vast, maar hij wilde dat graag door een diervriendelijke makelaar laten doen.
Verrast door deze uitspraak begon ik wel te vermoeden waarom hij dit zei. Tijdens mijn binnenkomst en de slechts nog korte duur van ons gesprek had ik minstens al 5 of 6 poezen waargenomen. Wellicht dat er nog meer poezen of andere dieren zouden zijn.
Dit idee werd meer dan bevestigd tijdens ”het rondje” door het huis. In elk vertrek waar we kwamen zaten meerdere poezen en werden de deuren angstvallig steeds voorzichtig geopend en gesloten om ervoor te zorgen dat er geen dieren ontsnapten.
Na het rondje door het huis en buitenom kwamen we weer in de keuken terecht waar een tweede bakje koffie werd geserveerd. “Hoeveel poezen heeft u eigenlijk?” vroeg ik aan de eigenaar. “Het zijn er op dit moment 65, maar er komt er nog regelmatig één bij. Gezien mijn grote liefde voor deze beesten wordt ik regelmatig door het asiel of door mensen gebeld die met een dier ‘omhoog zitten’, vandaar.“Het is wat werk maar je krijgt er ook veel voor terug”, zei hij.
Het intake gesprek duurde niet lang, na een uurtje stond ik weer buiten en konden we met de verkoop beginnen. Wel was me verzekerd om bij eventuele bezichtigingen zeer voorzichtig om te gaan met de deuren van de diverse vertrekken zodat er geen dieren van de ene naar de andere kamer konden gaan of nog erger naar buiten.
Na een week hadden we de eerste bezichtiging en ik trof het. De kijkster was zeer begaan met poezen (ze had er zelf vier) en we liepen (ondanks het gedoe met alle deuren) vrij soepel door het huis. De tweede bezichtiging liep echter geheel anders……….
De oudere meneer en mevrouw hadden het in het geheel niet op poezen voorzien en wilden eigenlijk na 5 minuten alweer het pand verlaten. Nadat ik ze er op had gewezen dat ze natuurlijk naar het huis moesten kijken, dat het leeg werd opgeleverd en dat dan de poezenlucht ook wel verdwenen zou zijn, wilden ze de bezichtiging wel voortzetten al was het wel met wat tegenzin.
Nadat we de woonkamer hadden bekeken gingen we naar de keuken. Maar alsof de duvel er mee speelde, ik kon de deur van de keuken nog geen 10 cm open doen of de eerste poes vloog al vanuit de keuken de woonkamer in en terwijl ik hem nakeek omzijn vacht te herkennen kwamen nummer twee en drie er al even snel achteraan. Wat te doen, de beesten vangen zag ik niet zitten en zou te veel tijd kosten voor de geïnteresseerden dus besloot ik de bezichtiging te vervolgen en daarna maar even te kijken of ik er nog iets aan kon doen (al wist ik niet meer welke drie het nou precies waren).
Van de keuken naar de hal ging gelukkig goed, maar toen wij naar de slaapkamer gingen gebeurde eigenlijk weer precies hetzelfde. Dit keer waren het twee poezen die eruit gingen, maar kwam er een ander weer ín de kamer.
Na drie kwartier door het huis gelopen te hebben waren er ondanks alle voorzorgsmaatregelen diverse poezen van vertrek gewisseld. Als laatste was de garage aan de beurt. Daar, kon ik mij herinneren, zaten er wel tien. Voorzichtig deed ik de deur open maar er was geen poes te bekennen; mooi! en ik zwaaide vol zelfvertrouwen de deur naar de garage open en liep naar binnen, de kijker en zijn vrouw volgden. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet maar opeens sprongen er twee poezen vanaf een kast via de schouder van mevrouw op de grond en renden het huis in. De poezen begonnen steeds harder te rennen, ook omdat mevrouw zo van deze actie was geschrokken dat ze in een staat van paniek van de garage dwars door het huis naar de voordeur rende en vervolgens naar buiten waar ze stamelde de dat ze dit nooit maar dan ook nooit meer wilde meemaken. Haar man volgde zijn vrouw en uiteraard liep er ik achteraan om te redden wat er te redden viel. Helaas het mocht niet meer baten de kijkers hadden genoeg gezien en kwamen tot de conclusie dat dit zeker hun huis niet was en ook niet zou worden.
Ik liep naar binnen en zag dat in alle consternatie de buitendeur, maar ook de deuren in het huis open waren blijven staan, en dat de meeste poezen deze kans niet onbenut voorbij hadden laten gaan. Alles liep door elkaar en er werden links en rechts tussen de poezen onderling wat onvriendelijkheden uitgewisseld. Sommige poezen vlogen over de meubels via de gordijnen op de kasten, u kent het wel. Kortom, het was een puinhoop en ik wist niet waar te beginnen. Omdat er geen redden meer aan was belde ik de eigenaar en legde ik hem de situatie uit. “Ik ben er met 5 minuten”, zei hij geruststellend.
Na zijn komst was de rust in een kwartiertje weer gekeerd en zaten alle poezen weer waar ze hoorden. We dronken nog een bakje koffie en moesten eigenlijk beide wel lachen om de situatie. “Volgende keer maar even vragen of men de poezen geen bezwaar vindt?” opperde verkoper.
Het huis werd spoedig verkocht toen de eigenaar en al zijn poezen al waren verhuist naar hun nieuwe woning.
november 2011
jaargang 15 nr 7
