Het was woensdagmiddag zo rond een uur of één. Het was warm. Een lome zomermiddag, net geen dertig graden en we hoorden in ons kantoor dat de kinderen van het dorp het naar hun zin hadden in het openluchtzwembad. Een lange man met een baard van zo rond de 55 jaar kwam het kantoor binnen. Hij was gekleed in een sportbroek en dito shirt, fietsschoenen, had een helm op en een haarband om. Het zweet gutste werkelijk van zijn gezicht, hetgeen hij probeerde te verhelpen door zijn voorhoofd met zijn fietshandschoentjes af te vegen. “Nu ik hier binnen loop begin ik opeens wel heel erg te zweten, sorry daarvoor”, zei hij met een vriendelijke stem. “Ik kom een verkoopbrochure ophalen van een woning, kan dat? Trouwens, ik heet Henk en ben al een tijdje op zoek naar een woning hier in deze buurt.” “Wil je niet wat drinken?” vroeg ik hem bijna uit medelijden, maar in ieder geval uit mededogen. “Nou dat lijkt me wel lekker. Doe maar een bakje koffie als jullie dat hebben.” Natuurlijk hadden we dat en we gingen zitten met een kopje koffie. Henk gaf aan wat voor huis hij zocht en dat zijn oog via onze internetsite was gevallen op een leuke vrijstaande woning aan de rand van één van de mooie dorpen in onze regio. “Op dit moment heb ik een huurwoning dus ik ben gelukkig niet afhankelijk van het eerst moeten verkopen van een eigen huis. Ik ben nu echt toe aan iets van mezelf”, zei hij alweer helemaal monter. Ik nam met hem de verkoopbrochure van de woning door en na een tweede kopje koffie, maakte hij aanstalten weer te vertrekken. “Ik rijd er nog even langs en dan hoor je van me”, riep hij me na vanaf de fiets en weg was hij.
Twee weken later belde Henk op om een bezichtigingsafspraak te maken en weer het liefst op het midden van de dag. Dat kon. We troffen elkaar bij de betreffende woning en wederom kwam hij op de racefiets. “Nou, je bent nogal sportief aangelegd hè”, zei ik tegen hem. “Ach dat ben ik altijd al geweest en fietsen houdt je jong”, antwoordde hij. We hadden een leuke en plezierige bezichtiging en ik kreeg sterk de indruk dat Henk de woning wel wat vond. Ik stelde voor om nog even naar kantoor te gaan om wat te drinken. Daar had hij nu echter geen tijd voor en we zouden opnieuw van hem horen. Dat klopte want precies twee weken later belde Henk opnieuw voor een tweede afspraak en ook die geschiedde geheel op dezelfde wijze; hij kwam op de racefiets rond het middaguur en vertrok direct na de bezichtiging. Een drukke kerel, dacht ik nog. Op kantoor werd al over ‘Henk de fietser’ gesproken en wij waren net als de verkopers van de woning erg benieuwd hoe dit af zou lopen. Dit keer duurde het niet twee weken want drie dagen later belde hij al en bracht een bieding uit op het huis. Na enkele biedingen over en weer werd de koop gesloten. De verkopers waren erg blij want zij konden nu verder met hun plannen en ook Henk was erg in zijn nopjes met de deal.
Zoals gebruikelijk werden zijn gegevens voor het maken van de koopovereenkomst opgenomen en nu bleek dat Henk in Amersfoort woonde en niet in de omgeving, zoals ik steeds had gedacht. “Logeerde je steeds in de buurt als je je nieuwe huis kwam bezichtigen?” vroeg ik hem verwonderd. “Nee, ben je gek. Dit waren juist mooie ritjes voor me.” Vol ontzag keek ik hem aan en vroeg: “Bedoel je dat je steeds op de fiets vanuit Amersfoort hier naar toe bent gekomen? Ook toen je alleen de brochure op kwam halen?” “Ja hoor, dat was echt geen probleem”, antwoordde hij rustig. “Maar heb je dan geen rijbewijs? vroeg ik hem. “Jazeker wel, die heb ik toen ik achttien was gehaald, maar daarna nooit meer gebruikt. Ik doe alles lopend of op de fiets.” Normaal gesproken maken we altijd een afspraak op ons kantoor waar koper en verkoper samen de koopovereenkomst gaan tekenen en ook nu was dat het geval. In zijn inmiddels bekende outfit verscheen Henk, enigszins bezweet, op ons kantoor en werd de overeenkomst getekend. “Wil je nog wat mee voor de terugweg?” vroeg een collega, toen hij ons kantoor weer wilde verlaten. “Nee hoor, ik red me prima. Dank je wel voor het aanbod!” En weg was Henk. Op de fiets weer helemaal terug naar Amersfoort. Enige tijd later was de overdracht van de woning en we waren benieuwd hoe dat zou gaan. De verkoper en ik stonden al te wachten toen een verhuiswagen de oprit opdraaide. Henk en twee vrienden sprongen eruit.
“Ah, gelukkig ik was al bang dat je met een bakfiets ging verhuizen”, zei de verkoper lachend. De vrienden gingen vast uitladen terwijl wij naar de notaris gingen. Onderweg had ik het met Henk over zijn fietsleven. ”Is het niet handig om een auto aan te schaffen”, vroeg ik hem. “Je woont nu op het Drentse platteland en zult regelmatig ergens naar toe moeten om dingen te regelen of op te halen, ook zaken die je niet met een fiets kunt vervoeren.” “Nou Bart dat was ik inderdaad van plan. Ik word toch een dagje ouder en had me voorgenomen een klein leuk autootje te kopen voor als het slecht weer is en voor in de winter.” “Neem je dan wel een paar lesjes want je hebt al zo lang niet gereden? Ik zou wel voorzichtig doen hoor”, zei ik tegen hem. “Ach, als ik rustig ergens achteraf begin met oefenen zal het wel loslopen hoor”, antwoordde Henk bedaard als altijd. De overdracht bij de notaris verliep goed en ik bracht Henk weer terug naar het huis, alwaar ik afscheid van hem nam. “We komen elkaar vast nog wel tegen hier in de buurt”, zei hij. Maanden later liep ik op een grote parkeerplaats toen ik een flinke klap hoorde. Ik draaide me om en zag een auto tegen een paaltje geparkeerd staan. De deur van de auto ging open en ja hoor… onze Henk stapte uit! Ik liep naar hem toe en toen Henk mij in het vizier kreeg, riep hij voor ik iets kon zeggen en met een grote knipoog: “En nu geen opmerkingen hè!”
mei-juni 2013
jaargang 17 nr 4
