Storm was er voor die dag voorspeld en inderdaad hadden de weerkundigen het bij het rechte eind. En het stormde niet een klein beetje ook; bladeren, takken, zwart kuilplastic van boeren en zelfs een emmer vlogen over de straat, terwijl ik op weg was naar een afspraak voor een bezichtiging. Dit was niet echt prettig verkoopweer, maar goed, je doet er weinig aan. En zoals altijd heeft elk nadeel zijn voordeel; bij vies of onprettig weer buiten waardeert men des te meer het ‘binnenklimaat’. Een goede verkoper gaat dan dus eerst buiten lopen om daarna de woning in een prettige sfeer van binnen te bekijken.
De bezichtiging was bij Roderick en Monique, een leuk stel van rond de veertig dat een week geleden hun huis te koop had gezet. Het was een comfortabele woning in een mooi Drents dorp. Een vrij nieuw huis, dat Roderick en Monique zelf hadden laten bouwen, met een grote tuin en voorzien van alle luxe. Ze hadden niet bezuinigd op gebruikte materialen, sanitair en de keuken en alles wat je maar kon wensen was aanwezig in dit prachtige vrijstaande onderkomen.
Tijdens het verkoopgesprek dat ik met ze voerde, vertelden ze me uitvoerig hun (woon)geschiedenis. Hiervoor woonden ze in Zwolle en ze hadden het daar prima naar hun zin gehad. Monique was daar geboren en getogen en al haar familie woonde er om de hoek. Toch was zij het geweest die plotseling het initiatief had genomen om te gaan verhuizen. Roderick wilde helemaal niet weg maar na veel overleg en soms ook wel wat ruzie, was hij uiteindelijk toch overstag gegaan. Het uitzoeken van een nieuwe woonplaats en kavel, het kiezen van de aannemer en architect, het volgen van de bouw van de woning en de keuze van alle materialen waren geheel in handen van Monique geweest. Roderick vond het allemaal wel best en had er eigenlijk ook weinig lol in. Daarnaast verkeerde het bedrijf waarvoor hij in die tijd werkte zich in een slechte financiële situatie, waardoor hij veel tijd en energie moest steken in zijn baan als directeur. En nu, tot grote verbazing van Roderick, wilde Monique alweer gaan verhuizen en dat na slechts twee jaar. Nog steeds met ongeloof in zijn stem vertelde Roderick me dit verhaal.
“Echt Monique, ik begrijp het nog steeds niet”, zei hij. Monique haalde haar schouders op. “Ach Ro, sommige dingen kun je niet uitleggen maar geloof me, ik ben hier niet gelukkig en word hier ook niet gelukkig. We moeten gewoon verder, dus vertrouw op mij en het komt goed. Trouwens, sinds jij die baan in het buitenland hebt, ben je maar weinig thuis en ik voel me hier gewoon niet prettig.”
Uiteindelijk was het huis nu in de verkoop mét de instemming van Roderick, maar echt van harte ging het niet. Eigenlijk had ik wel een beetje met hem te doen. Monique wilde ook nog een scherpe vraagprijs zodat de kans op snelle verkoop groter werd. En inderdaad hadden we nu, binnen een week, op deze roerige herfstdag de eerste afspraak voor een bezichtiging. De kijker heette Kees en was een grote stoere vent met een baard van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Opvallend waren zijn kleren; heel eigentijds en toch stoer maar met een paarse bodywarmer. Die bodywarmer viel echt heel erg uit de toon en juist daardoor erg op.
Zoals ik me had voorgenomen keken we eerst buiten om vervolgens naar binnen te gaan. Kees was aardig en innemend maar had toch wat eigenaardigs over zich. De bezichtiging had hij blijkbaar goed voorbereid want hij wist al veel over de woning. Hij keek heel vluchtig rond en was in het geheel niet zichtbaar verrast door wat hij zag aan luxe en comfort. Hij gaf al snel aan dat hij alles had gezien en een goede indruk van het geheel had. De hele bezichtiging ging eigenlijk zo snel dat ik me niet kon voorstellen dat Kees werkelijk geïnteresseerd was. Ik deed Roderick telefonisch verslag en legde het verwachtingspatroon voor een vlotte verkoop laag. “Ach Bart, ik heb helemaal geen haast dus ik vind het best”, reageerde hij laconiek.
De volgende ochtend kwam Kees onaangekondigd langs op kantoor. Een beetje nerveus kwam hij bij mijn bureau zitten en viel meteen met de deur in huis: “ik wil een graag een bod doen op de woning.” De verrassingen zijn de wereld nog niet uit, dacht ik en ik bood hem een kopje koffie aan. Het bod was laag en naar mijn idee zelfs te laag maar Kees hield voet bij stuk. “Gezien de marktomstandigheden moeten de verkopers eerst nog maar eens zien een ander bod te krijgen”, zei hij en daar had hij een punt. Toch probeerde ik hem op andere gedachten te brengen maar Kees was niet te vermurwen. Na zijn vertrek belde ik Roderick, die helaas in gesprek was en dus probeerde ik Monique’s nummer. Zij nam meteen op en was, tot mijn verbazing, erg enthousiast over het bod. “Geweldig Bart, laten we nog een klein beetje meer proberen te krijgen maar we moeten hem niet laten lopen hoor. Dit moet doorgaan!” Mijn idee om het bod eerst af te wijzen en zo een hoger bod af te dwingen, verwierp ze onmiddellijk. “Bel jij mijn man nog even? Want ik heb het druk en ik denk dat hij ook wel blij zal zijn.”
Nou, nee dus. Roderick was het geheel met mij eens en wilde zeker niet ingaan op het voorstel van Kees. “Bespreek jij het dan met Monique?” vroeg ik hem. “Dan hoor ik het wel.” “Nou Bart weet je, ik vind het beter om dit met z’n drieën te bespreken, als je dat niet erg vindt. Ik begrijp soms niets meer van Monique en misschien kun jij haar beter overtuigen dan ik.” We maakten een afspraak voor de volgende middag bij hun thuis en sloten het telefoongesprek af.
De volgende middag belde ik om twee uur bij ze aan en Monique deed de deur open. Ze stond, gek genoeg, in haar ochtendjas en liet me enigszins aarzelend binnen. We stonden wat ongemakkelijk in de hal toen ik vanuit de slaapkamer gestommel hoorde. Er kwam iemand vanachter de deur te voorschijn en zijn postuur herkende ik onmiddellijk…Kees! Met zijn haar flink door de war alsof hij net uit bed kwam, zei hij: “Hoi Bart, wat toevallig dat we elkaar hier treffen, maar ik was mijn bodywarmer vergeten bij de bezichtiging gisteren. Vandaar.” Duidelijk niet op haar gemak keek Monique me aan. “Wat kom je hier eigenlijk doen Bart?” “Ik heb een afspraak met jou en Roderick om de bieding van uh, Kees te bespreken”, antwoordde ik. “Daar weet ik niets van”, riep Monique verschrikt uit en juist op dat moment hoorden we een sleutel in het slot en ging de voordeur open…
nov-dec 2013
jaargang 17 nr 6
