Jantje was een leuke, spontane vrouw en daarnaast overtuigd ‘BV-er’ oftewel een bewuste vrijgezel. De vele kinderen in haar buurt kwamen graag bij haar langs en het was bij haar thuis dan ook altijd een gezellige drukte van jewelste. Het leek er soms meer een levendig buurthuis dan een nette woning, die je verwacht bij een vrijgezelle dame. Het huis van Jantje stond aan de rand van een oudere woonwijk en was de helft van ‘een dubbel’ met een kleine tuin en naast een strook gemeentegroen. Het fietspad wat daar doorheen liep maakte deel uit van een bekende regionale fietsroute. Er werd veel gebruik van gemaakt en ook dat vond Jantje heel gezellig. Ze hield van aanspraak en daar had ze zowel binnens- als buitenshuis niet over te klagen.
Maar nu was Jantje dan toch haar prins op het witte paard tegengekomen. Ze had zich er tegen verzet want haar vrije bestaan beviel haar erg goed, maar niemand is te oud om te leren en ook Jantje leerde dat je leven en de liefde delen wel iets heel bijzonders is. Na vijfentwintig jaar heerlijk onafhankelijk en alleen in haar huis gewoond te hebben, zette ze het nu dan toch te koop via ons kantoor.
Er was een matige belangstelling voor het huis. De reden was waarschijnlijk dat er in alle jaren die ze er had gewoond weinig tot niets gedaan was aan onderhoud of vernieuwing. Het sanitair en de keuken waren sterk gedateerd maar ook het vele bruin en de ouderwetse schrootjes schrokken de meeste, veelal jonge kijkers, af. Tot overmaat van ramp stond het huis boordevol spullen en prularia, die Jantje in de loop van de tijd om zich heen had verzameld. Ze behoorde tot het spaarzame type en kon moeilijk iets weggooien. Gevolg was dat de kamers veel kleiner leken dan ze in werkelijkheid waren. Ik had Jantje dit al een paar keer voorzichtig gezegd maar zij zag geen mogelijkheid om hier nog iets aan te doen.
Het voorjaar kwam er inmiddels aan en dus ook de landelijke ‘NVM Open Huizen Dag’, die altijd in maart of april gehouden wordt. Op een woensdagmiddag had ik een afspraak bij Jantje thuis om de stand van zaken even door te spreken, waarbij ik haar wilde wijzen op de kans die de ‘Open Huizen Dag’ zou kunnen bieden. Het was weer lekker druk bij Jantje; ik telde zeven kinderen die in het huis en de tuin aan het spelen waren. De ‘Open Huizen Dag’ vond ze gelukkig een goed plan en ik legde haar uit hoe dat in zijn werk ging. Een paar van de oudste kinderen luisterden aandachtig mee en hadden allerlei leuke verfrissende ideeën voor Tante Jantje om op deze manier haar huis te verkopen. De kinderen wilden natuurlijk helemaal niet dat ze zou verhuizen maar gunden haar het nieuwe geluk en wilden haar daarom graag helpen Zo werd het zaterdag, de dag van de ‘Open Huizen Route’, en het was heerlijk weer. De zon scheen volop en het was verrassend warm voor de tijd van het jaar met ruim 21 graden. Toen ik ‘s morgens langs kwam om nog wat brochures te brengen was het huis flink opgeruimd. Ik wist niet wat ik zag; veel spullen waren weg, alles stond ordentelijk opgesteld en het huis leek daardoor veel ruimer. “Wat is hier gebeurd?” vroeg ik aan Jantje. “Ach, die lieve kinderen hebben mij de afgelopen dagen zo enorm goed geholpen met opruimen. Moet je eens kijken, het lijkt wel een heel ander huis”, antwoordde ze opgetogen. En daar moest ik haar gelijk in geven. Ik nam afscheid met de afspraak dat ik aan het eind van de dag weer even langs zou komen om te kijken hoe het gegaan was.
Om twaalf uur belde Jantje naar kantoor met de mededeling dat er al twintig kijkers waren geweest. “Twintig?” vroeg ik verbaasd, “dat is wel heel erg veel, en dat binnen een uur.” “Tja, ik vindt het ook onvoorstelbaar Bart”, zei ze, “maar gelukkig zijn de kinderen er om me te helpen.” Ik wenste haar succes met het verdere verloop van de dag en legde de hoorn neer. “Twintig kijkers in een uur, dat is veel! Dat is heel erg veel!” zeiden we tegen elkaar op kantoor. Om twee uur belde Jantje weer: “Bart ik heb al bijna vijftig kijkers gehad! Het is hier een gezellige georganiseerde puinhoop maar de mensen blijven maar komen. Geweldig hè?” Ik kon mijn oren niet geloven. Vijftig kijkers op een middag heb ik zelfs in mijn jarenlange loopbaan als makelaar nog nooit meegemaakt. “Ik kom rond vier uur bij je langs en dan zullen we de stand van zaken opmaken en dan denk ik dat jouw huis zo verkocht is”, zei ik tegen haar. Wel vreemd dat niemand naar kantoor komt of ons belt, dacht ik nog. Dat zou je wel toch verwachten met zoveel belangstelling.
Ik kwam aan het eind van de middag aan bij Jantje en kon zien dat het inderdaad druk was geweest; het gras van haar voortuin had er onder geleden en overal lagen plastic koffiebekertjes die de kinderen aan het opruimen waren. Jantje liep glunderend rond en riep: “nou Bart, het kan niet anders dan dat mijn huis de komende dagen wordt verkocht. Vijfenzestig kijkers zijn er geweest!” Ik was perplex. Zo bijzonder was het huis nu ook weer niet, maar goed, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. “Ik zal het ‘Open Huizen Dag’-bord even uit de tuin halen”, zei ik lachend tegen haar en liep naar het gemeentegroen waar het bord stond. Ik trok het uit de grond en zag er tot mijn verbazing een ander bord naast staan: “Gratis kopje koffie als u even door het huis loopt (nr. 54)”. Een kind keek me lachend aan. “Fijn hè voor Tante Jantje, dat er zoveel mensen zijn geweest.
Deze middag, hoewel gezellig en voor de kinderen een groot succes, leverde geen koper op. Maar een maand later werd het huis toch verkocht en vertrok Jantje naar de man van haar dromen. De buurtkinderen hadden het huis nog versierd met slingers en een welkomstbord bij de overdracht, een leuke verrassing voor de nieuwe bewoners.
april 2014
jaargang 18 nr 2
