AU! Ik loop met mijn hoofd tegen de deurpost van de boerderij aan. Natuurlijk ben ik wel gewend aan lage doorgangen maar om de een of andere reden heb ik deze verkeerd in geschat. Ik wrijf over mijn hoofd en loop verder. Zo’n lage doorgang bij zo’n grote Saksische boerderij had ik blijkbaar niet verwacht. In de woonkeuken neem ik plaats aan de lange eettafel. “Hoelang kennen wij elkaar al Bart?” vraagt de man tegenover mij terwijl zijn vrouw de koffie inschenkt. “Nou ik denk al bijna 15 jaar, het was in de beginperiode van ons bedrijf en omdat het zo’n grote boerderij was weet ik dat nog precies. Ik was wel trots dat we de woning zo snel verkochten en dat in het hogere segment.” Mark begon te lachen en Wendy kwam er bij zitten.
Het was een leuk stel. Vlotte mensen die iets hadden bereikt in het leven zowel sociaal maatschappelijk als beroepsmatig. Het had ze geen windeieren gelegd. We zaten leuk te praten tot het onderwerp kinderen aan de orde kwam. De reden destijds om een grote boerderij te kopen was onder andere gebaseerd op een vurige kinderwens. Beide kwamen uit een groot gezin en dat wilden ze graag samen ook stichten. Daarnaast wilden ze hun kinderen in onze mooie omgeving laten opgroeien in plaats van de overvolle randstad. Helaas het was hun niet gegeven. Ze hadden van alles geprobeerd maar het lukte niet. Het lag begrijpelijk gevoelig en bij Wendy kwamen de tranen al snel. Ook adoptie hadden ze geprobeerd maar daarbij waren ze tegen een muur van regels voorwaarden etc. aangelopen hetgeen ze emotioneel niet aankonden.
Met dit alles achter de kiezen hadden ze er voor gekozen de moed op te geven en terug te verhuizen naar de randstad. Een leuk appartement aan de boulevard in Noordwijk aan Zee zou het moeten gaan worden, groot genoeg voor met z’n tweeën. Makkelijk wonen en met toch de natuur in de vorm van het strand, de duinen en de zee bij de hand.
De verkoop van de boerderij verliep wat moeizaam gezien het segment en de markt, maar na 6 maanden werd deze verkocht. Mark en Wendy vroegen of ik hen ook wilde helpen met de aankoop van een appartement in Noordwijk. Aldus geschiedde. Er was veel keus in Noordwijk maar een appartement op een goede locatie was moeilijker te vinden. Na enkele weken vonden we het juiste appartement op de juiste plek en de zaak werd beklonken.
Het was een prachtige luxe woning met een woonkamer, een fantastische open keuken een masterbedroom met badkamer een werkkamer die ook als logeerkamer dienst kon doen en natuurlijk een groot balkon met uitzicht op zee.
De overdracht van hun woonboerderij verliep emotioneel moeizaam. Ze hadden veel, heel veel moeite om hun stekkie te verlaten. De plek waar ze zoveel hadden meegemaakt, leuke dingen, gezellige feestjes maar ook de harde realiteit van het kinderloos zijn en blijven. Vooral dat laatste was zwaar voor ze en nog steeds moeilijk te accepteren.
We kregen nog wel eens een kaartje of mailtje van Mark en Wendy en een enkele keer als ik in hun buurt was ging ik even bij ze langs. Maar het contact verwaterde zoals wel vaker gebeurd.
Vier jaar later sta ik te wachten bij de oude boerderij van Mark en Wendy die wederom te koop stond. De nieuwe eigenaren hadden er maar kort gewoond. Helaas hadden relatieproblemen er toe geleid dat de boerderij weer verkocht moest worden.
Ik had een afspraak met onbekende mensen, althans hun naam kwam mij niet bekend voor, en zag een auto aankomen. Gek genoeg stopte de auto direct bij de weg, terwijl de boerderij op honderd meter van de weg lag. Blijkbaar wilden ze van het lekkere weer en de mooie locatie genieten door een stukje te wandelen. Ik ronde mijn telefoongesprek af en wachtte totdat de mensen bij me zouden zijn. De vrouw liep wat ongemakkelijk en het duurde vrij lang voordat ze er waren. Pas op korte afstand zag ik twee bekende gezichten en ja hoor, het waren Mark en Wendy.
Ik was sprakeloos temeer omdat ik de reden zag van het moeilijke lopen van Wendy. Ze had een flink buikje gekregen terwijl ze altijd en nu nog verder heel slank was. Wendy zag me blijkbaar kijken en wees triomfantelijk op haar buik. “Ja, ja Bart, het is er toch van gekomen” en ze straalde erover “en nog wel een tweeling!!!!”Ik was perplex en feliciteerde hen natuurlijk met deze geweldige ontwikkeling.Mark vertelde dat na de ontdekking van de zwangerschap toch het oude gevoel en idee naar boven was gekomen om weer terug naar Drenthe te verhuizen. Hun appartement hoe mooi ook, was gewoon te klein, maar de redenen van destijds waren er nog steeds. Tot hun verbazing vonden hun “oude” boerderij op onze internetsite met de vermelding dat deze weer te koop was.
De bezichtiging duurde niet lang, de huidige eigenaren hadden niet veel veranderd aan de boerderij maar hem wel keurig bijgehouden. Het voelt gewoon weer als thuis komen zei Wendy. Niet lang daarna werd de deal gesloten en verhuizen Mark en Wendy terug naar hun oude stek. Heel af en toe rijd ik even bij ze langs en praten we bij en eerlijk is eerlijk ik heb zelden zulke blije mensen gezien!
