Het was koud, berekoud zelfs en dat was wennen. Na een fantastisch zonnig maar droog jaar en een mooie herfst, was het na een flinke weersomslag nu echt winter. De zon scheen dan wel waterig maar de straffe oostenwind maakte het er niet prettiger op. Liever koud dan warm, zei mijn vader altijd, want tegen kou kun je je kleden. En dat had ik gedaan; een lekkere coltrui en mijn stevige winddichte jas zorgden voor voldoende warmte maar mijn handen en voeten hadden het bij een bezichtiging altijd wat moeilijker om warm te blijven.
Een plaatje
Ik was net uit de auto gestapt en liep naar de achterdeur van een boerderij op een redelijk eenzame locatie. In de verte zag ik wel wat andere boerderijen staan en dan niet op gehoorafstand als u begrijpt wat ik bedoel. De boerderij aan een doodlopende weg was in 2004 geheel nieuw gebouwd door een goede aannemer op basis van tekeningen van een gerenommeerd architect. Het was dan ook een plaatje; riet gedekt, veel luxe en comfort en natuurlijk in de bijbehorende hogere prijsklasse. De achterdeur (die eigenlijk aan de zijkant zat) ging soepel open en een behaaglijke warmte kwam me tegemoet. Heerlijk! Ik hing mijn jas aan de kapstok, deed wat lampen aan want in deze tijd van het jaar heb je toch veel minder lichtinval en wachtte af totdat mijn afspraak zou komen. Dat duurde niet lang. Ik hoorde een auto langzaam over het grind aan komen rijden en even later voor de boerderij stoppen. Ik was naar de voordeur gelopen en deed deze vast open en zag de fraaie SUV die vlakbij de voordeur geparkeerd stond. Een kleine vrouw stapte uit de grote auto en liep naar me toe. De deur aan de passagierskant bleef gesloten.
‘Zoals ik al zei: er stond iemand!’
“Goedemiddag”, zei ze vriendelijk, “ik ben Lara.” Ik stelde me ook voor en nam haar natuurlijk even snel op. Lara was ongeveer één meter zestig lang en ik schatte haar ergens begin zestig. Ze was stijlvol gekleed en had een zeer verzorgd uiterlijk. Haar uitstraling was zelfverzekerd en vrolijk; er stond echt iemand. “Ik ben razend benieuwd Bart”, zei ze, “eh mag ik Bart zeggen?” Natuurlijk mocht ze dat. Ik stelde voor om de boerderij te gaan bekijken. Eerst maar binnen en daarna buiten; het erf, de schuur en de tuin. “Tja”, zei Lara, “ik wil je schema niet in de war schoppen maar ik wil graag eerst de schuur even zien.” Zoals ik al zei: er stond iemand! De vrolijkheid en de manier waarop ze het zei, liet mij geen keus. Ik trok mijn jas aan en we gingen eerst naar de schuur.
Schaapskooi
Dwars door de koude oostenwind liepen we er over het erf naartoe. Het was een mooie Drentse schuur met gepotdekseld hout, houten gebinten en een rieten kap. Eigenlijk een soort schaapskooi van vroeger maar dan maar een paar jaar oud. Ik deed een van de twee grote toegangsdeuren open en we liepen naar binnen. Lara keek rond met een bestuderende blik en zei verder niets. Ik begon uiteraard wat over de schuur te vertellen maar ze onderbrak me. “Laat me maar even rustig kijken Bart en de feiten over de schuur ken ik.”“Oké”, zei ik, “neem je tijd.”
De mooie schuur was niet alleen goed gebouwd maar ook ruim en het bijzondere was dat zowel de begane gronds- als de verdiepingsvloer van beton waren. Een stalen spantconstructie, die keurig was weggewerkt in de houten gebinten, zorgde voor voldoende draagkracht. En door de aanwezigheid van een zolder was er veel bergruimte.
Na vijf minuten rondgelopen te hebben, kwam Lara naar me toe. “Helaas Bart, het wordt ‘m niet.” Huh? Heb ik iets gemist? “Het wordt ‘m niet?” herhaalde ik haar woorden. “Nee, de plek is oké, het huis zal ook wel oké zijn maar de schuur is het niet. Hij is toch te klein, niet geïsoleerd, niet verwarmd en vooral de betonnen zolder maakt dat hij te laag is. De schuur zou er eigenlijk af moeten en ik zou dan een grote nieuwe schuur moeten bouwen, maar dat zal wel niet mogen gezien het bestemmingsplan”, zei ze zakelijk en ze keek me gedecideerd aan. Wederom stond er iemand, zoals ik al eerder zei.
‘Helaas Bart, het wordt ‘m niet’
Autoliefhebber
“Maar waar heb dan je zo’n grote en luxe schuur voor nodig”, vroeg ik haar verbaasd. “En als ik je wensen zo hoor, wil je eigenlijk geen schuur maar een huis maar dan zonder binnenmuren.”“Ik ben autoliefhebber”, was het korte maar duidelijke antwoord. “En die moeten keurig en netjes onder dak. Het liefst zou ik ze inderdaad in huis neerzetten maar dat staat zo raar. Dus wil ik ze in een bijgebouw waar het pico bello voor ze geregeld is.”“Laten we even een bakje koffie drinken”, zei ik tegen Lara en we liepen weer terug naar de boerderij. Wellicht als ze de boerderij ziet dat ze als nog overstag gaat, dacht ik bij mezelf.
Onder het genot van, in dit geval, een bakje thee vertelde Lara wat meer over zichzelf. Ze was weduwe, woonde in het zuiden van het land, had geen kinderen en was altijd al autoliefhebber geweest. Daar was ze mee opgegroeid. Haar vader had vroeger fraaie gerestaureerde oldtimers. Nu ze met niemand rekening meer hoefde te houden, wilde ze haar droom waarmaken. Financieel was ze onafhankelijk en was ze nu op zoek naar dat ene pareltje. Haar huidige boerderij was te groot en de schuur te klein dus had ze deze te koop gezet en was het ondertussen al verkocht. Het noorden van het land trok haar aan vanwege de ruimte, de rust en het feit dat er genoeg boerderijen waren. Het huis moet netjes en goed zijn, de plek natuurlijk ook, maar het belangrijkste was het onderdak voor haar grote hobby en passie. Op mijn verzoek liepen we nog even door de boerderij in een poging haar te overtuigen van de kwaliteit van het pand, maar het had geen zin. Ze had geen haast en was ervan overtuigd dat ze wel tegen een geschikt object aan zou lopen. Bij het afscheid vroeg ze me wel om haar op de hoogte te houden van eventueel nieuw aanbod, hetgeen ik haar natuurlijk beloofde.
‘Yes, dit ging hem worden, dat kon gewoon niet anders!’
Binnenmanege
De tijd verstreek en na een tijdje kregen we een vrijstaande woning te koop met een binnenmanege of rijhal. De woning was in goede staat maar kon wel een update gebruiken. Het erf was ruim en verhard en de binnenmanege was zeer fraai uitgevoerd. Het was verwarmd en geïsoleerd, mooi groot en in prima staat. Ik moest natuurlijk direct aan Lara denken die ik ook diezelfde dag nog informeerde over het object. Het was weliswaar geen boerderij en de binnenmanege was voorzien van een zandbodem en de paardenboxen hadden voor Lara geen nut. Maar toch was Lara geïnteresseerd om te komen kijken. We maakten een afspraak voor een bezichtiging en ik was in mijn nopjes. Yes, dit ging hem worden dat kon gewoon niet anders! Ook de verkopers waren verheugd met het nieuws dat we alweer zo snel iemand hadden voor hun woning.
De woensdag erop stond de bezichtiging gepland en ik ging op tijd op pad. De eigenaren waren op vakantie dus ik checkte zelf of alles er goed uitzag en liep vervolgens naar de rijhal. Ik was ervan overtuigd dat de bezichtiging weer hetzelfde zou verlopen; dus eerst het bijgebouw, daarna het erf en de tuin en als laatste de woning. De rijhal moest er natuurlijk tiptop bij staan. En dat stond hij! De rijbak was keurig aangeharkt, de paardenboxen waren leeg, het straatwerk was aangeveegd en de koffiecorner met zitje stond te glimmen.
Een enorm gevaarte
Ik was veel te vroeg en besloot de woning ook nog even te controleren. Op het moment dat ik over het erf liep, kwam er een grote vrachtwagen aanrijden. Het leek op een vrachtwagen waar paarden in vervoerd worden met een apart slaap- woongedeelte aan de voorzijde. Het enorme gevaarte reed achteruit het erf op en stopte. Hoewel de auto er keurig schoon uitzag baalde ik een beetje. Zeker de weg kwijt en nu blokkeert hij het hele erf. Ik liep naar de voorzijde van de vrachtwagen om te vragen wat de man wilde en om ervoor te zorgen dat deze ergens anders ging staan en niet nu hier terwijl Lara er zo aan zou komen. Ik tikte op de deur en trok hem voorzichtig open. Hoog boven mij zat een vrouw in een race-overall. Het was Lara!
‘De grote achterklep ging langzaam naar beneden open en ik keek naar binnen’
Ik wist niet wat ik zag. Ze had toch geen paarden? En wat doet ze in zo’n mooie sportief race-overall? Blijkbaar zag Lara mijn verbazing. Ze glimlachte en liet zich uit de cabine op de grond glijden. “Ja sorry Bart, ik ga zo op het circuit van Assen rijden en heb mijn racepak dus alvast maar aan.” “Ohw’, kon ik alleen maar uitbrengen. “Ehhh…juist. Is daar een oldtimerdag of zo?” “Oldtimerdag?” vroeg Lara verwonderd. “Nee joh, loop maar even mee.”We liepen naar de achterzijde van de enorme wagen en ze drukte op een knopje van een kastje dat ze in haar hand hield. De grote achterklep ging langzaam naar beneden open en ik keek naar binnen. Ik wist niet wat ik zag. In het midden stond een prachtige knalrode Ferrari omringd door allerlei racebanden en gereedschap. De overduidelijk echte racewagen zat vol met stickers en had een enorme achterspoiler.
Walhalla
“Wauw”, zei ik perplex. “Is die van jou?” “Nee van de buurman, nou goed”, antwoordde ze gevat. Ze moest lachen. “Het is wel duidelijk dat je verrast bent Bart”, zei ze. “Ik dacht dat je oldtimers had”, zei ik tegen haar. “Nee joh, die had mijn vader. Ik ben van het snellere werk.” Dat was duidelijke taal. Nadat ik van de verbazing was bekomen en de racewagen had bewonderd, sloot ze de achterklep en gingen we over tot de bezichtiging. Natuurlijk eerst de binnenmanege, daarna het erf en de tuin en als laatste het huis.
Lara was zeer enthousiast en ze kocht de woning al de volgende dag. Een paar maanden na de overdracht zocht ik haar op. Vol trots liet ze me de rijhal zien. Deze was nu keurig voorzien van een betonvloer en er stond een hefbrug in. De banden stonden netjes in een rek en naast de Ferrari die ik had gezien, stonden nog enkele andere raceauto’s en de vrachtwagen. De koffiecorner was veranderd in een klein gezellig café met een grote stamtafel en overal hingen posters van auto’s. “Wat een Walhalla hé!” glunderde Lara. “Ik slaap en eet in het huis maar voor de rest ben ik altijd hier in de schuur of op het circuit te vinden. Heerlijk!”
