Het onding was zwaar en dan bedoel ik echt loodzwaar. Wat een onhandelbaar kreng was het. Jantinus, die me helpen zou, stond erbij en keek ernaar. Met glimmende oogjes en een ‘big smile’ op zijn gezicht. Nu namen wij elkaar wel vaker in de maling maar dit was natuurlijk echt genieten voor hem. Dit soort kansen om je maatje zo te grazen te nemen krijg je niet vaak. Uitmelken noemen wij dat; lekker doorsarren omdat je weet dat de ander geen kant op kan. “Zo Bart, dit is dus wat je wilde?” zei hij optimaal genietend van het moment.
“Nee Jantinus dit is niet wat ik wilde, zeker niet! Ik had het me heel anders voorgesteld maar dit gebeurde echt onverwachts”, zei ik. “Wel jammer dat jouw makelaars-loopbaan met zoiets ‘onverwachts’ begint”, wreef hij er nog even lekker in.
Ja balen, dacht ik, dat heb ik weer. “Nou ik help je dan wel even”, sprak Jantinus met zijn nog altijd plagerige pretoogjes tot mijn grote opluchting eindelijk. Hij bukte zich en gaf toen een ferme schreeuw: “Aauw, auw mijn rug!” Ik schrok me rot, schoot het hem nu in z’n rug? Jantinus lag kermend op de grond met beide handen achter zijn rug en schreeuwde het uit. “Auw auw”, brulde hij weer. Geschrokken kwam ik overeind, liep naar hem toe en boog me over hem heen. “Gaat het?” vroeg ik bezorgd. Hij draaide zich langzaam om en trok toen een grimas van oor tot oor. “Heb je nou eindelijk eens koffie?” vroeg hij schaterend.
Het was toen, 25 jaar geleden, inderdaad het begin van mijn loopbaan als makelaar. Na lang dubben, denken, vele gesprekken en wikken en wegen was het eindelijk zover: Ik zei mijn baan op en begon aan het grote avontuur. Een eigen bedrijf was een grote wens en eindelijk ging dat ervan komen. Ik begon mijn bedrijf vanuit huis om de kosten laag te houden en om eens te kijken of het allemaal wel haalbaar was. Spannend! De eerste klanten kwamen al snel en het bedrijfje begon langzaam te draaien.
Mijn eerste klant was een oudere dame, mevrouw K., die een recreatiebungalow bewoonde. Door omstandigheden moest ze deze verkopen en ik kreeg de kans dat voor haar te gaan verzorgen.
De kleine woning maakte van binnen een rommelige indruk en stond vol met heel veel te grote en ook kleine spulletjes. Een enorme hoekbank, een soort tuintafel met zware houten stoelen, een grote kast, een piano en heel veel prullaria. Er hing een bedompte sfeer en een ‘zware’ lucht in de woning. Mevrouw was erg op zichzelf en had het leven om haar heen verzameld in haar huis, zullen we maar zeggen. De min of meer gedwongen verkoop had te maken met veel pech in haar leven maar ook met het aangaan van een nieuwe relatie met een leuke man. Wat natuurlijk erg fijn voor haar was.
Mevrouw K. gaf aan dat het financieel allemaal erg moeilijk zat en ze vroeg me of ze de courtage niet door middel van spullen kon betalen. Ik had met haar te doen maar daar kon ik natuurlijk niet aan beginnen. Ze begreep het en zou ervoor zorgen dat het goed kwam bij verkoop.
We startten met de verkoop, maakten foto’s en een tekst en probeerden partijen te interesseren voor de recreatiewoning. Het verkoopproces verliep voorspoedig en na enkele bezichtigingen troffen we een koper: een echtpaar uit het midden van het land dat al geruime tijd op zoek was naar een leuk niet al te groot vakantiehuis in Drenthe.
We werden het snel eens over de prijs en de aanvaardingstermijn en mevrouw K. was in haar nopjes. Een goede prijs en daarbij het afsluiten van een niet zo leuk hoofdstuk in haar leven gevolgd door een nieuwe start, maakten haar blij. Ze zag de toekomst weer met vertrouwen tegemoet.
Een dag voor de overdracht belde ze me op en vroeg of ik even langs wilde komen. “Zijn er problemen”, vroeg ik haar? “Nee hoor, maar ik wil nog even iets met je bespreken en dat moet vandaag want morgen is de overdracht.” Mijn agenda zat vol dus ik zou na kantoortijd, aan het begin van de avond, bij haar langs gaan.
Rond zes uur ‘s avonds reed ik in het winterse donker naar haar huis, parkeerde mijn auto en belde aan. Mevrouw K. deed direct open, begroette me vriendelijk en we liepen samen naar de woonkamer. Het huis was keurig. Leeggeruimd en helemaal schoon gemaakt. “Helemaal klaar voor de overdracht morgen zie ik”, zei ik tegen haar en ik uitte mijn bewondering omdat ze alle grote maar ook kleine spulletjes uit het huis had weten te krijgen.
Mevrouw K. keek me glimlachend aan en zei: “ja dat klopt maar er is één klein probleempje en dat staat achter de kamerdeur.” En hier belanden we dan weer aan bij Jantinus die ik even later had gevraagd te komen omdat ik hulp nodig had.
Nadat Jantinus weer was gaan staan, kreeg hij van de lachende verkoopster een kop koffie en een koekje. Hij keek me doordringend aan en zei: “Ik mis nu wel m’n favoriete serie op TV”. “Het is ook altijd wat met hem”, voegde hij er richting mevrouw K. nog even aan toe. Zij maakte nogmaals haar excuses voor de onverwachte bezigheden op deze avond. “Het ligt tenslotte aan mij”, zei ze en ze keek me verontschuldigend aan. “Het spijt me oprecht Bart dat ik de courtage niet kan betalen. Ik had veel meer schuld bij de bank dan ik dacht. Dat we het zo kunnen oplossen vind ik echt geweldig sympathiek van je. Ik vind dit grote zwarte ding echt niet mooi en wil hem beslist niet meer meenemen naar mijn volgende huis. Dus ik ben zo blij dat ik hem jou “cadeau” kan doen. Tillen jullie hem nu samen weg? Ik kan toch niet piano spelen? Jij?”
