Het werd stil in ‘de zaal’ van Gert en Gerrie. IJzig stil. De twintig mensen die er waren, keken strak voor zich uit. Je kon letterlijk een speld horen vallen. Toen begon een vrouw te lachen, onbedaarlijk hard en steeds meer mensen deden met haar mee. De zogenaamde bevrijdende lach en een enorme zucht van verlichting stegen op.
Enkele weken daarvoor was ik bij een ouder echtpaar thuis. Het voorjaarszonnetje scheen en we zaten in de relaxte “outdoor living” in de tuin van hun woonboerderij. Een prachtige boerderij was het! Nog vrijwel geheel in originele staat en hoewel geen rijksmonument, was het zeer goed onderhouden. Met gevoel voor het verleden op de juiste onderdelen gerenoveerd.
De indeling bestond uit een relatief klein voorhuis met woonkeuken inclusief fraaie schouw en een sfeervolle woonkamer. Verder een klein bijkamertje, het vroegere omakamertje, en een kelder met erachter ‘het natte gedeelte’ met een douche, wastafel en toilet op de voormalige pompstraat. Tenslotte nog een bijkeuken met wasmachineaansluiting.
De ”deel”, het stalgedeelte van vroeger, was geheel aangepast. De staanplaatsen voor de koeien en de groepshokken voor de kalveren waren verdwenen en de vloer was geëgaliseerd waardoor er een grote mooie open ruimte was ontstaan van ongeveer tweehonderd vierkante meter waarbij je ruim acht meter omhoog kon kijken naar de nok van het dak.
Op de verdieping van het voorhuis waren drie slaapkamers en een badkamer aanwezig. De sanitaire voorzieningen en de keuken waren stijlvol gemoderniseerd en er waren isolerende maatregelen getroffen waardoor een sfeervolle niet al te grote woning was ontstaan met de mooie enorme deel die natuurlijk veel mogelijkheden bood.
Het echtpaar stond erop dat ik hen bij hun voornamen noemde: Gert en Gerrie. We hadden een leuk gesprek en ondanks hun respectabele leeftijd van 80 en 84 jaar waren ze goed bij de tijd. Ze gebruikten diverse moderne communicatiemiddelen. Zo lagen een IPad en laptop achteloos op tafel. Dat vind ik altijd zo prachtig om te zien; geen oma’s in bloemetjesjurken maar ‘spijkerbroeken-oma’s en -opa’s’ met een IPad in hun handen. De kwieke oudere generatie anno nu!
Het verhaal van Gert en Gerrie was een veel voorkomende. Ook zij hadden in het verleden, toen de kinderen nog thuis waren, een boerderij gekocht zodat het houden van paarden en honden mogelijk was. Tot nu toe hadden ze er heerlijk gewoond terwijl de kinderen natuurlijk al geruime tijd waren uitgevlogen. Ze wilden graag meer op reis en soms wensten ze ook weleens wat minder tuin. Een boerderijtuin is erg bewerkelijk en als dat een opgave en ergernis wordt, houdt het plezier snel op. De lastige periode waarbij gevoel en verstand uit elkaar gaan lopen, was ook voor hen aangebroken. Het gevoel zegt: ‘heerlijk vertrouwd en met veel privacy op het zelfde plekje blijven wonen’. Het verstand geeft aan dat de tijd is aangebroken om naar iets ‘handzamers’ uit te kijken. Minder grond, minder werk en meer tijd voor leuke dingen en reizen.
Ger en Gerrie hadden er lang over nagedacht maar ze wilden dus de boerderij verkopen. De grote open deel had Gert zo gemaakt voor zijn grote hobby: het restaureren van oude landbouwmachines en landbouwwagens. Hij had het prachtig voor elkaar met een heuse hefbrug en allerlei voorzieningen om zijn hobby goed te kunnen uitoefenen. Natuurlijk zou hij hiervan afscheid moeten nemen. Dat was minder.. “Het is niet anders, wat moet dat moet”, zei Gert met een diepe zucht.
We startten de verkoop van de boerderij door het maken van de foto’s en de plattegronden te vervaardigen. We stelden een leuke tekst op en benaderden relaties uit ons zoekersbestand voordat de boerderij eventueel op Funda zou komen te staan. Binnen enkele dagen hadden we vijf bezichtigingen afgesproken en reageerde “de markt” zeer positief op dit mooie object.
De vijf kijkers verschilden, zoals zo vaak, in wat ze met de boerderij aan wilden vangen. De een wilde het woongedeelte vergroten om royaal te kunnen wonen, de ander zou een praktijkruimte op de deel willen maken en een derde wilde oude auto’s gaan restaureren. Dat is altijd het leuke van boerderijen; je weet nooit welke plannen men allemaal kan hebben met een dergelijk bijzonder pand.
Een van de gegadigden was een jong stel uit het midden van het land dat erg onder de indruk was en diezelfde dag nog een bod deed. Na een korte onderhandeling werd de boerderij aan hen verkocht en zowel de kopers als de verkopers waren blij dat het allemaal zo snel was gegaan. De kopers hadden de eigenaren nog niet ontmoet en vroegen of ze een keer op een avond een bezoekje aan hen mochten brengen. Natuurlijk vonden Gert en Gerrie dat goed en de afspraak daarvoor werd onderling gemaakt.
Drie dagen erna werd ik gebeld door een man die zich voorstelde als de buurman van Gert en Gerrie. Hij wenste op korte termijn een gesprek met mij over de boerderij van de buren. Ik vroeg hem wat de reden was en of Gert en Gerrie van zijn verzoek op de hoogte waren. Hij vertelde de reden liever op kantoor en Gert en Gerrie zouden meekomen.
De volgende ochtend zaten we met z’n vieren rond de tafel. Na een prettig begin van het gesprek kaartte de buurman de reden aan. Hij wenste niet naast een hoerentent te komen wonen! “Een wat?” zei ik tegen hem. “Een hoerentent”, zei hij nogmaals. Ik keek hem verbaasd aan en daarna Gert en Gerrie die wat beteuterd naar beneden zaten te kijken. “Wacht even”, zei ik, “heb ik iets gemist?”
Gerrie vertelde vervolgens over het bezoek van de kopers enkele dagen ervoor. De kopers, Cor en Ilse, waren uiterst vriendelijke mensen. Zeer beschaafd en Gert en Gerrie waren blij met hen als nieuwe bewoners van hun geliefde stek. Toen ze rondliepen in de boerderij vertelde Cor echter dat hij hier iets bijzonders wilde gaan doen, iets van een escortservice. En daar vond hij de deel heel geschikt voor.
Gert en Gerrie waren met stomheid geslagen geweest toen ze dat hoorden. Dat hadden ze nooit achter dat leuke stel gezocht. Een escortservice in hun boerderij!? Alleen het idee al deed hen walgen.
Ze zaten er geweldig mee en wisten niet wat te doen want de koopovereenkomst was al getekend. Ze durfden hun kinderen en mij er niet eens over te bellen, zo erg vonden ze het. Na een slapeloze nacht waren ze de volgende dag naar de buurman gegaan. Ze vonden dat ze het hem toch echt moesten vertellen. De buurman was natuurlijk “not amused” en belde een aantal andere dorpsgenoten op. Diezelfde avond werd er een vergadering belegd bij hem thuis met Gert en Gerrie en een aantal omwonenden. Iedereen was het erover eens dat een escortservice naast de deur niet gewenst was. Er werd van alles bijgehaald; van drugs- en vrouwenhandel tot zware criminaliteit aan toe. Misschien zouden ze wel afgeperst gaan worden zodat ze hun mond moesten houden tegen de politie!
“Nou nou”, zei ik, “zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen. Zullen we niet eerst eens een gesprek met Cor en Ilse aangaan over wat nu werkelijk de plannen zijn?”
“Zeker Bart”, zei de buurman. “Dat willen wij ook allemaal en ook snel. We hebben namelijk besloten dat anders Gert en Gerrie de koopovereenkomst toch moeten ontbinden en wij met elkaar de boete van tien procent gaan betalen. Dat doen we liever dan dat het hier een achterbuurt wordt. Op de TV is er een serie over het Groninger platteland waar drugshandel plaats vindt en er doden vallen. Dat willen we hier niet!”
Gert vertelde dat hij Cor en Ilse al had gebeld om hen voor vanavond bij hen thuis uit te nodigen. “Heb je ook gezegd waarvoor?” vroeg ik hem. “Nee”, zei Gert, “ik heb gezegd dat alle buren en omwonenden graag kennis met hen willen maken.”
“Is dat wel goed Gert?” vroeg ik hem. “Is dat wel eerlijk? Moeten jullie hen niet even voorbereiden op de avond?” “Dit is onze zaak Bart als omwonenden. En wij willen dit graag zo doen. Maar kom ook gerust even vanavond als je wilt. Dan kun je het zelf aanhoren.”
Ik zat die hele dag in dubio. Wat te doen? Gert en Gerrie zijn mijn opdrachtgevers, maar aan de andere kant… Kun je mensen onvoorbereid naar een soort buurttribunaal laten komen?
Ik belde toch Cor en Ilse op om te polsen wat hun verwachting van de avond was. Cor, als altijd goedlachs, nam op en ik vroeg het hem. Hij vond het wel bijzonder en ook mooi dat de buurt zo betrokken was bij de komst van hen. Het voelde het als een warm welkom. Ik voelde mij wat ongemakkelijk worden. Een warm welkom? “Maar Bart”, vervolgde Cor. ”Ik hoorde gisteren wat geruchten over een escortservice die er zou komen. Weet jij daar iets van?”
Pats! Een klap in het gezicht die nadreunde. Wat nu? Voordat ik kon antwoorden zei Cor: “Ben je er vanavond ook?” “Ja”, beaamde ik, “ik kom ook even kijken maar…” “Maak je geen zorgen Bart. Het wordt vast een hele leuke avond, wacht maar af. Tot vanavond”, en hij hing op. Ik was versuft. Wat gebeurde hier?
Die avond reed ik met een toch tegenstrijdig gevoel naar de boerderij van Gert en Gerrie. Het leven zit altijd weer vol verassingen bedacht ik bij mezelf. Ik parkeerde de auto en liep naar de grote baanderdeuren die toegang gaven tot de deel. Er was een klein podium neergezet met twee tafels tegen elkaar aan met een paar stoelen erachter. Daar tegenover stond een twintigtal stoelen in carrévorm. Het leek wel een theater. Mijn hemel. Wat ging hier gebeuren?
Het lood zonk mij in de schoenen, wat een toestand.
Gert en de buurman gingen zitten aan de tafels op het podium en nodigden Cor en Ilse uit om naast hen te komen zitten. Dat deden ze en Cor legde een grote rol papier naast zich neer. De overige aanwezigen gingen op de stoelen in “de zaal” zitten en het werd stil. Een deken van gelatenheid viel over de zaal.
De buurman nam het woord en deed dat netjes, moet ik eerlijk zeggen. Hij heette iedereen welkom en in het bijzonder Cor en Ilse. En begon na een inleiding al snel over waar het uiteindelijk om ging. Het hoge woord kwam eruit; hoe het zat met de escortservice die de nieuwe bewoners van plan waren te gaan exploiteren. Hij vroeg Cor wat precies de bedoeling was, hoeveel dames daar zouden komen, wat er met de auto’s van de bezoekers ging gebeuren et cetera.
Cor stond op en keek glimlachend de zaal in. Hij maakte een fraaie schets van hun zoektocht naar een boerderij en vooral aan welke eisen deze moest voldoen gezien hun plannen voor inderdaad een escortservice. Er klonk geroezemoes in de zaal. Dus toch! Nee toch, kon je duidelijk horen. Cor bleef lachen en vertelde verder. Over hoe blij ze waren met de boerderij van Gert en Gerrie en ook met de uitnodiging voor deze avond. Wat een warm welkom! Hij had een tekening van hun plannen meegenomen en die wilde hij graag even laten zien.
Ilse stond op pakte de grote rol papier die ze staand uitrolde zodat iedereen in de zaal duidelijk kon zien wat erop stond. Er stond een afbeelding van een auto op met daarboven en onder de tekst
“Cor’s Ford Escort Service. Voor restauratie van uw kostbare bezit!”
Cor keek met een big smile de toehoorders aan en riep glunderend tegen Gert: “En nu een rondje van Ilse en mij voor iedereen!”
