‘Heerlijke appeltaart’, zei ik tegen Margot nadat ik de eerste hap genomen had. Ze keek me glunderend aan. “Je krijgt zeker wel vaker wat lekkers aangeboden bij de koffie?” vroeg ze terwijl ze me een knipoog gaf. “Ja eigenlijk wel”, mompelde ik met nog volle mond. “Altijd koffie en vaak iets erbij. Heerlijk! Maar ja, de lijn he.. Maar voor deze appeltaart maak ik graag een uitzondering”, en ik nam direct nog een hap.
We zaten in de tuin van huize Merel, Margot’s huis, op een groot terras heerlijk in de zon. Het was ochtend maar toch kon je al buiten zitten, zo lekker was het. Margot was een bijzonder sympathieke vrouw van middelbare leeftijd. Ze had rood haar en sproeten en om haar mond een altijd een glimlach aanwezig. Ik kende haar al jaren omdat ze in het verleden deze woning ook via ons kantoor had gekocht en eerlijk is eerlijk; ze was echt niets veranderd in al die jaren.
Margot had gebeld met de boodschap dat ze haar huis wilde verkopen. Ze realiseerde zich dat ze weliswaar op een prachtige plek woonde in een heel gezellig huis maar dat haar drukke baan in combinatie met de grote tuin toch wat te veel ging worden. Margot was verloskundige en bij nacht en ontij op pad. Ze vond het geweldig en bevredigend werk waar ze helemaal in op ging maar de consequenties daarvan wist ze nu ook. Daarbij moest ze het allemaal alleen doen want voor een kerel had ze al helemaal geen tijd, zoals ze het zelf uitdrukte.
“Je kunt toch ook op zoek naar een leuke vent”, zei ik gekscherend, “dan kunnen jullie samen de tuin doen en kun je hier misschien wel blijven wonen. “Ik heb er goed over nagedacht Bart, maar zolang ik dit werk doe, is een relatie niet handig. En als ik ooit stop, zie ik tegen die tijd wel of er iemand op mijn pad komt. Maar ik vind het wel jammer om te gaan verhuizen want ik heb hier met ontzettend veel plezier gewoond. Dit huis verdient nu een leuke nieuwe bewoner die deze plek kan waarderen. Ik hoop dat hier iemand of meerdere personen gaan wonen die er net zoveel geluk aan zullen beleven als ik heb gedaan!” “Met de plek is niets mis”, beaamde ik aan Margot. Het huis lag namelijk net buiten het dorp aan een rustige weg zonder directe buren en met een mooi vrij uitzicht over landerijen en boswallen. De reeën liepen door de tuin. Puur natuur, u kent het wel. “Wat ga je eigenlijk doen?” vroeg ik haar, “en waar wil je naartoe? Hier in de buurt blijven of naar een ander gebied?” “Nee Bart, ik blijf in de buurt want het leven hier bevalt me erg goed. Ik wil alleen een wat kleiner huis en zeker een kleinere tuin, die minder bewerkelijk is. Natuurlijk zal ik dan vast niet zo vrij wonen als nu maar dat vind ik niet zo erg. Ik word tenslotte ook een dagje ouder dus winkels en voorzieningen op loopafstand zijn wel handig en een slaap- en badkamer op de begane grond lijkt me ook wel praktisch.”
“Weet je misschien al iets voor me?” vroeg ze terwijl ze me een tweede bakje koffie inschonk. “Nog een stukje appeltaart erbij?” Ze keek me lachend aan. “Echt Margot, het was heerlijk maar dat gaan we niet doen.”
“Of ik nog iets weet?” herhaalde ik haar vraag. “Ik weet dat we volgende week een afspraak hebben bij een woning hier ongeveer tien kilometer vandaan. Dat zou best wel eens iets voor je kunnen zijn.” “Wat is het adres?” vroeg ze direct. Ik keek haar lachend aan; “dat kan ik natuurlijk nu nog niet vertellen want ik moet eerst weten of de bewoners definitief willen verkopen. Maar zo ja, ben jij de eerste die het hoort”, beloofde ik haar.
De verkoopdetails werden besproken, de foto’s gemaakt en we starten met de verkoop. De belangstelling voor de woning van Margot was groot. Dat was natuurlijk te verwachten en op een wederom mooie zonnige dag hadden we meerdere bezichtigingen achter elkaar. Jonge mensen, oudere mensen, stelletjes en ouders van een gezin; vele verschillende mensen kwamen die dag kijken. De ligging en omvang van dit mooie huis maakten deze ook zeer geschikt voor verschillende doelgroepen.
De vijfde en laatste bezichtiging van die middag was met een leuk stel uit het midden van het land. Ze kwamen vrij hard aangereden en de man liep daarna gehaast rond. Mevrouw daarentegen liep heel rustig. En dat kon ik me ook goed voorstellen want ze was hoogzwanger. Toch maakte ook zij in haar doen en laten een gehaaste indruk.
Ik liet hen het huis en de tuin zien waarbij de vrouw de verdieping geheel aan zich voorbij liet gaan. Hun haastige gedrag kwam vreemd op me over en ik besloot toch te informeren waarom dat was. “Het heeft niets met jou of het huis te maken hoor, maar we bekijken vandaag zes woningen. Dat is een strak schema en daarom gaan we eerst af op onze eerste indruk”, antwoordde de man, Peter geheten, vriendelijk. “We hebben ons huis al verkocht en moeten daarom snel iets vinden. En Carla is een dezer dagen uitgerekend en we willen na de geboorte snel over.”
Het bekijken van zes woningen tussen het werk door en met een hoogzwangere vrouw leek me inderdaad een hele klus. “Dit is gelukkig onze laatste bezichtiging’, besloot Peter met een zucht. “Nu nog even snel beoordelen of ze interessant zijn of niet.”
Carla hield zich kranig maar ik kon de vermoeidheid van haar gezicht aflezen. “Willen jullie niet even rustig zitten?” vroeg ik hen. “Dan kunnen jullie een beetje bijkomen voordat jullie weer terugrijden en, niet onbelangrijk, de woning, tuin en omgeving op je in laten werken.” “Nee hoor, dat is lief aangeboden maar is niet nodig”, antwoordde Peter. “Een glaasje water zou wel lekker zijn maar daarna gaan we snel weer terug naar huis want ik geloof dat het nu niet lang meer gaat duren”, zei Carla.
Na het glaasje water vertrokken Peter en Carla weer. Ik sloot de woning af en vertrok naar mijn volgende afspraak. Onderweg bracht ik Margot op de hoogte van het verloop van de bezichtigingen en we waren beiden benieuwd of deze tot biedingen zouden leiden.
Ik was net bezig met een bezichtiging bij de volgende woning toen ik meerdere malen door kantoor werd gebeld. Dat was vreemd want wij worden tijdens bezichtigingen in principe nooit gestoord. Nadat er drie keer was gebeld, verontschuldigde ik me toch maar bij de kijkers en nam op.
“Bart, de laatste kijkers hebben hun geslepen zonnebril laten liggen en willen die graag weer terug. Kun jij na de bezichtiging weer even terug naar de woning van Margot? Dan wachten Peter en Carla daar op je.” “Prima”, antwoordde ik, “en zeg dan gelijk even tegen ze dat ze rustig op het terras kunnen zitten om te genieten van de mooie tuin.” En ik legde tevens even aan kantoor uit dat Carla hoogzwanger was.
Na de bezichtiging reed ik met gepaste snelheid naar de woning van Margot om samen met Peter en Carla de zonnebril uit de woning te halen. Toen ik aan kwam rijden en was uitgestapt, zag ik ze inderdaad op het terras maar van rust was geen sprake.. Carla lag achterover in de tuinstoel te kreunen en Peter hield haar hand vast. Hij keek mij gespannen aan. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik aan Peter, wiens hoofd steeds roder aanliep. Ook het gezicht van Carla was rood en bezweet en ze kreunde steeds luider. “Mijn vliezen zijn gebroken”, stamelde Carla wanhopig. “Wat moeten we nu doen?”
Tja, wat moeten we nu? dacht ik. Ik ben op veel dingen voorbereid maar dit had ik vanmorgen toen ik opstond niet bedacht. De zonnebril laten we maar even voor wat het is maar wat nu? Ik probeerde Carla geruststellend toe te spreken terwijl ik Peter steeds nerveuzer zag worden.
Pff, wat nu? Margot! Plots schoot ze me te binnen. Ik vertelde Peter en Carla dat de eigenaresse van de woning verloskundige was en belde Margot direct. Gelukkig nam ze op en ik legde haar de situatie uit. Margot kon er wel om lachen maar was daarna direct heel zakelijk en doortastend.
Ik moest mijn telefoon aan Carla geven en Margot besprak een aantal zaken met haar. Ik zag Carla steeds rustiger worden, haar ademhaling aanpassen en na een poosje gaf ze de telefoon weer terug aan mij.
“Leg haar op mijn bed in de slaapkamer Bart. Ik ben er met vijf minuten”, zei Margot. “En let jij op haar ademhaling en puffen”, en ze verbrak de verbinding.
Ik bracht Carla naar boven waar ze op het bed van Margot ging liggen en herinnerde haar om aan haar ademhaling te denken. Carla deed haar best en gelukkig was Margot er inderdaad vijf minuten later. Ze kwam de slaapkamer in en focuste zich direct op Carla. “Wil je even douchen?” vroeg ze aan haar en mij vroeg ze vriendelijk maar beslist om wat handdoeken uit de badkamer en een emmer uit de keuken te halen.
Toen ik deze zaken naar de slaapkamer had gebracht, vroeg ik of verder nog wat kon doen. Margot keek me vriendelijk lachend aan. “Ach Bart, ga maar weer naar kantoor of drink beneden een kopje thee of koffie. Dat laatste is een beter idee want wellicht hebben we je hulp straks nog nodig”, en ze gaf me een dikke knipoog.
Ik liep naar beneden en ging buiten in de tuin op een stoel op het terras zitten wachten. Wachten op de geboorte van een baby in een vreemde omgeving voor de ouders in spe. Hoe wonderlijk kunnen zaken soms lopen.
De baby werd anderhalf uur later na een gemakkelijke en snelle bevalling (volgens Margot) geboren. Peter en Carla waren dolgelukkig maar doodmoe en bleven een nachtje bij Margot slapen waarna ze de volgende dag weer naar huis vertrokken. Aan het begin van de avond vertrok ik ook naar huis. Ook toe aan rust maar een prachtige ervaring rijker.
Peter en Carla hebben het huis uiteindelijk niet gekocht, hoewel Margot dat echt heel leuk gevonden had. Peter’s werkverandering naar het Noorden niet door ging. Eén van de andere kijkers die dezelfde middag was geweest, woont er ondertussen en is zeer tevreden over de woning. Margot kocht niet veel later het huis, dat ik haar eerder had genoemd.
En de baby van Peter en Carla kreeg een prachtige naam; Merel! Vernoemd naar de woning waar ze zo onverwacht werd geboren.
