De deur van het kantoor ging open en Rogier en Therese kwamen samen binnen gelopen. Ze zwaaiden zoals gewoonlijk vrolijk naar mij op de verdieping en begonnen lachend een gesprek met Myrna aan de balie. Ook Wouter en Jo-Ann waren al snel bij het gesprek betrokken en een levendige conversatie met veel gelach volgde. Wat wil je ook; we kenden elkaar al jaren en ze behoorden bijna tot de familie Fehse.
De eerste keer dat ik Rogier en Therese ontmoette was drie jaar daarvoor. Ze woonden toen in Den Haag. Een leuk spontaan echtpaar van middelbare leeftijd met twee kinderen die elk al een eigen gezin hadden. Sportief, goedlachs en zeer vriendelijk. Ze hadden familie in het noorden en vonden het tijd worden om, zoals vele anderen, deze kant op te komen. Het werkzame leven was bijna afgerond en ze waren de drukte, zoals het verkeer en de mensenmassa’s zat en verlangden naar rust. Kalmte, natuur en vriendelijke mensen. Of zoals Therese het altijd zo mooi zei: “Ik wil vogels horen in plaats van sirenes.”
In die periode kwamen wij met hen in contact voor een bezichtiging van een boerderij. Althans dat was de bedoeling. De afspraak voor de bezichtiging was reeds gemaakt maar de boerderij werd kort daarvoor plots aan iemand anders verkocht.
“Alweer te laat”, zei Rogier teleurgesteld toen wij de vervelende mededeling aan hem doorgaven. “Kunnen jullie ons niet helpen? Want we grijpen vaak mis en door mijn werk en de afstand zijn we niet altijd in staat om direct te komen kijken.” Vanzelfsprekend konden wij dat, sterker nog dat is nu juist wat we heel graag doen en ze besloten met ons in zee te gaan op zoek naar hun droomplek.
Het begin van een langdurige relatie was geboren. In het begin kwamen er weinig geschikte objecten op de markt. Ze waren op zoek naar een bouwkavel of een bouwvallig pand dat gesloopt moest worden om er een nieuwe moderne woning van te maken. Of juist een woning die al helemaal strak en modern was. We hadden regelmatig overleg, de ene keer op kantoor als ze op familiebezoek waren en de andere keer telefonisch of via de mail. Een enkele keer leek het erop dat het raak was maar dan bleek toch dat de woning om diverse redenen niet geschikt was.
Op een dag leek het er dan toch van te komen. Een leuke vrijstaande woning aan de rand van een dorp kwam te koop. Het pand was flink gedateerd en moest daarom stevig worden verbouwd om een modern en mooi onderkomen te worden. De prijs was echter van dien aard alsof de verbouwing al had plaats gevonden. De betreffende makelaar (geen NVM’er) vervulde zijn rol matig tot slecht. Bij de bezichtiging die we gezamenlijk hadden wist hij weinig over de woning te vertellen en hij deed ook niet erg zijn best om het te verkopen. Gevraagde informatie bleef ook na de bezichtiging uit.
Rogier en Therese waren teleurgesteld in de hele gang van zaken en zagen de deal in rook opgaan. We deden nog wel een bod maar de “makelaar” reageerde amper. We vroegen ons zelfs af of zij überhaupt haar opdrachtgevers op de hoogte had gebracht. Het werd ‘m dus niet. Toen we tijdens een bakje koffie alles nog eens analyseerden, zei Therese: “Het is precies zoals jij zei Bart, soms komt het door de makelaar dat een woning niet wordt verkocht.”
Een maand later kreeg ik een telefoontje van Rogier. “We hebben besloten te gaan bouwen in Zeeland Bart. We kunnen daar een kavel kopen waarop we ons droomhuis kunnen realiseren. Het is wel heel iets anders dan wat we voor ogen hadden maar gezien alle teleurstellingen en de verstreken tijd lijkt ons dit een goed alternatief.”
Twee dagen daarna kwamen ze gedag zeggen. Een heerlijke taart (daar gaan we weer..) werd op tafel gezet en onder het genot van een kop koffie vertelden ze honderduit over hun plannen in Zeeland. Bij het afscheid vroeg ik of het nog zin had om ze te bellen als ik nog eens iets echts moois zou tegenkomen. Ik zag een weemoedige, bijna verdrietige blik over hun gezicht glijden. “Doe maar niet Bart.” Helaas, de missie om hen onder te brengen in Drenthe was mislukt. Het deed een beetje zeer en het was in ieder geval zeer onbevredigend.
De tijd verstreek en af en toe hadden we appcontact. Het enthousiasme over Zeeland werd in de loop van de tijd minder en soms duurde de beantwoording van vragen over hun plannen langer dan gebruikelijk.
Een onverwachts bezoek aan ons kantoor gaf duidelijkheid. De plannen in Zeeland waren van de baan! Door miscommunicatie tussen de eigenaar van de kavel, de gemeente en de architect bleken hun plannen helemaal niet haalbaar te zijn. De woning was ontworpen en getekend maar bouwen werd voor hen in de loop van het proces financieel steeds minder reëel. Uitzichtloos dus.
Zwaar teleurgesteld kwamen Rogier en Therese weer bij ons terug. “Misschien moeten we gewoon maar in Den Haag blijven”, zeiden ze gelaten. “Welnee”, antwoordden wij natuurlijk enthousiast. “We gaan nu gewoon iets leuks voor jullie vinden. Jullie gaan in Drenthe wonen, zullen we dat gewoon afspreken?” Met frisse moed begonnen we weer te zoeken naar die ene leuke woning die aan hun wensen zou voldoen.
Korte tijd later kregen we een prachtige boerderij in de stille verkoop. Echt een plaatje en zelfs monumentaal en daarom met een rieten dak, houten gebinten en luiken. Allesbehalve strak dus aan de buitenkant. Maar aan de binnenkant wel zeer stijlvol en modern verbouwd. En de locatie was geweldig.
Ik belde Rogier en die schoot flink in de lach. “Maar Bart, je weet toch wat we willen? Een strakke moderne woning met bij voorkeur een plat dak en dus geen monumentale boerderij met een rieten dak!”
“Ik weet het Rogier, maar kom gewoon eens kijken. Ik weet zeker dat het met een kleine aanpassing iets voor jullie zou kunnen zijn. Kijk en voel de woning eens, je hebt immers niets te verliezen.” En dus kwamen ze kijken en wat u nu denkt gebeurde. Deze prachtige boerderij pakte Rogier en Therese in en liet ze niet meer los.
Ze waren er tot hun eigen verbazing helemaal weg van en glunderden van oor tot oor. ‘Kat in het bakkie’, denkt de makelaar dan. Maar nee, het ging wederom mis.. Door hun onbekendheid met een boerderij hadden ze veel vragen en onzekerheden. Daarom kostte het nogal wat tijd om uiteindelijk te kunnen beslissen en in een overspannen markt met snelle verkopen in het hoge segment en ondanks de stille verkoop was iemand anders hun voor.
Opnieuw een enorme kater voor hen en gevoelsmatig ook voor ons. Natuurlijk verkochten wij wel de boerderij maar ik had het hen nu juist zo gegund. We veegden de scherven van teleurstelling weer bij elkaar en begonnen opnieuw.
Een paar weken later belde ik Rogier en Therese. “Het is vandaag 16 april en onthoud die datum”, zei ik mysterieus. “Hoezo?” was hun logische vraag. “Omdat jullie huis vandaag op de markt is gekomen”, zei ik triomfantelijk. “16 april, onthoud dat goed!” “Vertel Bart, vertel”, zeiden ze in koor door de telefoon. Ik vertelde hen over een prachtig vrijstaand huis dat ook in de stille verkoop was gekomen. Toch ook nu weer een rietgedekt landhuis dat enkele jaren geleden door ons verkocht was. De huidige eigenaren moesten met veel tegenzin vanwege werk naar het buitenland verhuizen.
Hoog segment, superplek, prachtig verbouwd en met een geweldige sfeer. Een lange oprijlaan door het bos met een bruggetje erin en dan na een kleine kronkel in het pad opeens het landhuis. Een kippenvelmoment dat mij nog helder voor de geest stond tijdens de vorige verkoop. Precies dit vertelde ik aan Therese. En ik voegde er aan toe: “Denk hier goed aan als je de eerste keer over het pad rijdt. Registreer goed wat je voelt en denkt als je de kronkel hebt gehad en je het huis ziet. Wat er dan door je heengaat.”
We maakten een afspraak om het landhuis te bekijken en ik wachtte geduldig op het afgesproken tijdstip. Hadden we het goed gezien? Zou dit hun woning worden, hun paleisje, hun droom en hun toekomst?
Ik hoorde hun auto de oprijlaan door het bos opdraaien, daarna langzaam over de brug rijden en kort daarna zag ik de auto om de bocht van het pad het landhuis naderen. Ze stopten. En het bleef stil. Seconden lang gebeurde er niets. Ik keek vertwijfeld naar de auto. Waarom gingen de deuren niet open? Wat zou ik doen? Er naar toe lopen? Plots werd de auto gestart en reed achteruit!
Huh? wat was dat nou? Ze reden achteruit het pad weer af, terug om de bocht. Ik stond perplex. Ik had van alles verwacht; van een enthousiast uit de auto stappen en roepen hoe mooi het was tot misschien teleurgestelde gezichten omdat het toch tegenviel. Maar dit sloeg natuurlijk alles en dan nog wel zonder iets te zeggen. Het moest niet gekker worden.
Nou, dan stap ik ook maar in de auto om te kijken wat ze gaan doen, dacht ik. Wat een idiote situatie. Ik draaide de voordeur weer op slot en liep naar mijn auto. Net voor ik in wilde stappen, hoorde ik de auto weer terug komen. Ze reden het erf op en stopten naast me. Eerst maar eens afwachten wat er gebeurt, bedacht ik mij. Niets is meer zeker. De deuren van de auto gingen open en Rogier en Therese stapten uit. Rogier had een grote glimlach op zijn gezicht en Therese keek heel verdrietig. Toen ze dichterbij kwam zag ik tranen in haar ogen.
Ze liepen op me af en ik kreeg spontaan een kus van Therese op mijn wang. “Het is precies zoals je zei. We reden de bocht om en ik werd zo emotioneel dat ik even bij moest komen”, zei ze verontschuldigend. “Als het er binnen ook net zo uitziet als je omschreef, is de woning verkocht”, lachte ze door haar tranen heen.
De woning was van binnen zoals ik had gezegd en dus kochten ze inderdaad het landhuis. Ze waren nu op kantoor om de koopovereenkomst te ondertekenen. Blij en opgelucht dat het toch was gelukt. Ook de verkopers waren erg blij met Rogier en Therese als kopers. Ze waren geraakt, toen ze over de reactie van Therese bij de bezichtiging hoorden. En ze waren blij dat zulke leuke mensen op hun plekje kwamen wonen.
Maanden later vond de overdracht bij de notaris plaats en ik werd uitgenodigd om een keertje bij Rogier en Therese langs te komen. Ik reed de oprijlaan door het bos op en het bruggetje over naar het kronkelige pad. Vlak ervoor lag nu een biels in de weg zodat ik moest afremmen, bijna stoppen om er daarna voorzichtig overheen te rijden.
Ik kreeg een warm welkom van de nieuwe eigenaren en na een uitgebreide rondleiding door en om het huis gingen we heerlijk buiten zitten. Tijdens ons gesprek kwam de biels in de weg weer bij me op en ik vroeg waarom ze die daar hadden neergelegd, want echt handig was het niet.
“Dat is ons gedenkteken Bart”, was het antwoord. “Daar precies schoten de tranen in mijn ogen toen ik voor het eerst ons huis zag en daar beslisten we eigenlijk samen, zonder iets te zeggen dat we hier samen oud wilden worden. En als je zo’n duidelijk punt hebt, is het fijn om daar iedere keer weer even aan te worden herinnerd. In goede tijden maar ook als je, zoals bij iedereen voorkomt, het weleens moeilijk hebt. Dan dwingt de biels je altijd weer even terug te denken aan dat moment samen. Dat moment dat we samen voor een toekomst op deze plek hebt gekozen.”
De lange zoektocht was teneinde en het was een prachtig en indrukwekkend slot.
